Καλοκαίρι!!!

Από μικρή, το καλοκαίρι ήταν η αγαπημένη μου εποχή. Περίμενα με ανυπομονησία το κλείσιμο των σχολείων για να αρχίσει η μακριά περίοδος των διακοπών.
Αθήνα για αρχή (ναι! ναι! όσο και περίεργο κι αν ακούγεται, κάθε καλοκαίρι κάναμε οικογενειακώς διακοπές είκοσι ημερών στην Αθήνα και ήταν υπέροχες)
Κατασκήνωση στη συνέχεια
Χαλκιδική για τα οικογενειακά μπάνια
και τέλος... μια εβδομάδα έκπληξη με τους αγαπημένους μου θείους, συνήθως στην Κρήτη.
Από τότε που έμπλεξα με τη δουλειά, περιμένω με την ίδια ανυπομονησία το καλοκαίρι. Όταν όμως έρχεται, η ανυπομονησία μετατρέπεται σε μια γλυκιά θλίψη, αφού πλέον οι διακοπές έχουν συρρικνωθεί σε δεκαπέντε μόνο μέρες...
Και μέχρι να φτάσεις σ'αυτές, είσαι τόσο αγχωμένος που δεν προλαβαίνεις να ξεκουραστείς και να βαρεθείς έτσι ώστε να επιθυμείς να γυρίσεις πίσω. (τουλάχιστον εγώ).
Χώρια το άλλο άγχος, που όλοι σε ρωτάνε συνεχώς "πού θα πας διακοπές"; και αν δεν πας σε κάποιο νησί ή κάπου μακριά, σε κοιτάζουν μ'ένα βλέμμα γεμάτο συγκαλυμμένη λύπηση.
Διακοπές όμως δεν είναι το μέρος, είναι η παρέα, είναι η χαλάρωση, είναι η αίσθηση του δεν κάνω τίποτα....
Καλές διακοπές!!!