Η επιστροφή είναι πάντα γλυκόπικρη ή γλυκόξινη, εάν προτιμάτε τις εξωτικές γεύσεις.
Γλυκιά γιατί επιστρέφεις πίσω στη φωλιά σου, στο κουκούλι σου, εκεί που πραγματικά αισθάνεσαι ότι ανήκεις.
Πικρή γιατί αφήνεις πίσω σου έστω και τις λίγες στιγμές παιδικής ανεμελιάς και απόλυτης χαλάρωσης. Μακριά απ'όλους και απ'όλα που σε γεμίζουν άγχος.
Επιστροφή λοιπόν, στα γνώριμα λημέρια μας, στην ηλεκτρονική μας παρέα.
Τι έκανα στις διακοπές;;;; Φαντάζομαι ότι και οι περισσότεροι Έλληνες.
Ταξίδεψα με το μυαλό και το κορμί, διάβασα αρκετά ομολογουμένως βιβλία, πλατσούρισα στα γαλάζια νερά της Χαλκιδικής, χάρηκα την οικογένεια μου, ασχολήθηκα "κλεφτά" με τα γραπτά μου.
Έκανα "αποτοξίνωση" απ'όλα τα πρέπει, ακόμα και με τη σύνδεση με το Διαδίκτυο. Οι διακοπές οφείλουν να είναι διακοπές...
Κι ένα ταξίδι - όνειρο, σε μια από τις αγαπημένες μου πόλεις. Το Παρίσι, που όσο κι αν έχει χάσει κάτι από την παλιά του αίγλη, παραμένει για πάντα μαγευτικό. Τριγύρισα. Στα στενά της Μονμάρτης που έβγαζε το καβαλέτο του ο νεαρός Πικάσο, στις γέφυρες του Σηκουάνα κάτω από τις οποίες εμπνεύστηκε τα έργα του ο Χένρι Μίλερ, στους δρόμους όπου περπάτησε η Εύα Κασίς...
Θα ήθελα να ευχηθώ καλή επάνοδο σε όλους, αλλά οι φωτιές που καίνε αυτή τη στιγμή περιουσίες και κόπους χρόνων, κάνουν τις ευχές δύσκολες...
Για πόσο καιρό ακόμα, θα καίμε το μέλλον των παιδιών μας;;;;;;;;;;;;
