Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει ποτέ το λαχείο που λέγεται μετακόμιση… Προσωπικά, δεν μου είχε τύχει ποτέ… Κι όταν άκουγα φίλους και γνωστούς που γκρίνιαζαν και παραπονιόντουσαν για το βουνό που τους περίμενε μπροστά τους, από τη μια μεριά τους κοιτούσα με συγκατάβαση και από την άλλη μακάριζα την τύχη τους… Μετακόμιση, αλλαγή, αφήνουμε πίσω τα παλιά…
Να όμως που έπεσε το «λαχείο» και σε μένα… Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Όχι ότι δεν το ήθελα… Να μη λέμε και ψέματα μεταξύ μας. Επιτέλους!!! Είχαμε βρει το σπίτι που ψάχναμε τόσον καιρό: κοντά στη δουλειά (bye bye μποτιλιάρισμα), με ένα επιπλέον δωμάτιο για εργαστήριο (τώρα το σαλόνι δεν θα φιλοξενεί καμβάδες και σωληνάρια) κι ένα ευπρεπές μπαλκόνι (χωράει τουλάχιστον ένα τραπέζι με 4 καρέκλες για τον καλοκαιρινό καφέ).
Έλα όμως που λογαριάζαμε χωρίς τον ξενοδόχο: στην προκειμένη περίπτωση ο ξενοδόχος ακούει στο όνομα «μαστόρια». Σκηνές απείρου κάλλους διαδραματίζονταν κάθε μέρα στο υπό ανακαίνιση σπίτι: ο μάστορας που έβαζε τα πλακάκια αρνούνταν να τα κολλήσει γιατί δεν του άρεσε το σχέδιο, ο κουφωματάς μας έφερε τις πόρτες σε άλλο χρώμα γιατί αυτό που του ζητήσαμε του είχε φανεί λίγο έντονο, ο ηλεκτρολόγος μετά από δυο μήνες έχει αφήσει ακόμα ανοιχτό τον κεντρικό πίνακα…
Ώσπου ήρθε η πολυπόθητη ώρα της μετακόμισης!!! Και εμφανίζεται ένας μόνο άνθρωπος γιατί θεώρησε ότι θα κατεβάζαμε εμείς τα πράγματα, αφού δεν ήταν και τόσα πολλά!!! Ευτυχώς που υπάρχει η οικογενειακή αλληλεγγύη και βοήθησαν όλοι ν’ανέβουν κούτες και κουτάκια στον πέμπτο όροφο.
Μετακομίσαμε… Τώρα το αν βολευτήκαμε, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Ακόμα ψάχνουμε που έχουμε βάλει το βαζάκι με τον καφέ, σε ποιο μέρος της ντουλάπας είναι τα κασκόλ και σε ποιο ράφι τοποθέτησα το τελευταίο βιβλίο που διάβαζα…
Η αλήθεια είναι ότι ακόμα αυτή τη στιγμή, θεωρώ ότι βρίσκομαι στο σπίτι κάποιου άλλου… Πού θα πάει θα το συνηθίσω και θα το αγαπήσω… Είναι το καινούριο μας το σπίτι. Μόνο σας παρακαλώ, ας μη μου ευχηθεί κανείς άλλη φορά «καλή μετακόμιση». Τώρα είμαι παθούσα και γνωρίζουσα…
