Σήμερα ήθελα να γράψω για την παρουσίαση που πρόκειται να γίνει στην Πάτρα, την προσεχή Δευτέρα.
Ήμουν όλη μέρα στη δουλειά (Ναι, δεν απεργούσα. Έχω μια μικρομεσαία επιχείρηση, κι όπως όλοι οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες δεν απεργούμε. Εάν πούμε στους πελάτες μας ότι κλείνουμε λόγω απεργίας, δεν πρόκειται να ξαναπατήσουν και να δούμε πως θα ζήσουμε μετά.) Όταν γύρισα από τη δουλειά, έμαθα από τα κανάλια το τι συνέβη στην Αθήνα.
Τέσσερις άνθρωποι χάθηκαν (η κοπέλα ήταν έγκυος), επειδή είχαν πάει στη δουλειά τους. Επειδή δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Επειδή έπρεπε να "ταίσουν" την οικογένεια τους. Στο όνομα του πολέμου ενάντια στο κεφάλαιο και στους καπιταλιστές. Καίγοντας το κτίριο της τράπεζας και τους υπαλλήλους της, ορισμένοι πίστεψαν ότι έκαψαν και το ίδιο το κεφάλαιο ή τους ίδιους τους τραπεζίτες.
Εννοείται ότι δεν είμαι υπέρ των περικοπών. Εννοείται ότι δεν είμαι υπέρ της ατιμωρησίας των πολιτικών. Εννοείται όμως ότι δεν είμαι και υπέρ της τυφλής βίας.
Τι θα μπορούσα να πω για τις ψυχές που χάθηκαν άδικα; Τι θα μπορούσα να πω στους ανθρώπους που έχουν αφήσει πίσω τους; Τα λόγια δεν μπορούν να ελαφρύνουν τη βαριά ατμόσφαιρα. Τα λόγια δεν βγαίνουν, μόνο τα δάκρυα κυλάνε για τους αδικοχαμένους, κι ας μην είχαν συναντηθεί ποτέ οι δρόμοι μας. Θα μπορούσαν να είναι τ'αδέλφια μου, τα παιδιά μου, οι φίλοι μου...
Καλό ταξίδι αδέλφια!!!
