Ήθελα να γράψω νωρίτερα, αλλά λόγοι ανωτέρας βίας δεν με άφησαν να το πράξω. Τέλος πάντων…
Στις 30 Ιουνίου έγινε η τελευταία παρουσίαση για φέτος το καλοκαίρι του νέου βιβλίου της Λένας Μαντά και η πρώτη στη Βόρεια Ελλάδα. Είχα τα χαρά να βρεθώ εκεί, στον παραδοσιακό ξενώνα «Ακαλανθίς» στα Ριζώματα της Ημαθίας. Η αλήθεια είναι ότι όταν πηγαίνεις για πρώτη φορά, αναρωτιέσαι που βρίσκεσαι, εάν έχεις χαθεί, αφού από ένα σημείο κι έπειτα, βλέπεις μόνο τη φύση και τα κορφοβούνια. Όταν όμως φτάσεις, το αποτέλεσμα σε ανταμείβει και με το παραπάνω. Το «Ακαλανθίς» είναι ένας υπέροχος παραδοσιακός ξενώνας, με μια μαγευτική φύση γύρω του, πεντανόστιμο φαγητό και με τη μοναδική φιλοξενία της Κατερίνας. Εάν επιθυμείτε ένα τριήμερο μακριά από τον πολιτισμό, για να βρείτε τη χαμένη σας ηρεμία, σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Σ’αυτό το ζεστό περιβάλλον παρουσίασε η Λένα το νέο της βιβλίο, «Το τελευταίο τσιγάρο», όπως μόνο η ίδια ξέρει να κάνει: αυθόρμητα, λιτά, μοναδικά. Το κοινό ένθερμο, στο τέλος της παρουσίασης, πέρα από τις καθιερωμένες υπογραφές, είχε και πολλές απορίες να λύσει. Και η Λένα τους αποζημίωσε όλους και με το παραπάνω.
Δεν συνηθίζω να παρουσιάζω βιβλία από το blog μου για διάφορους λόγους. Στο κάτω – κάτω, το «Τελευταίο τσιγάρο» δεν έχει ανάγκη από μια δική μου παρουσίαση. Η επιτυχία του είναι εξασφαλισμένη, αφού ήδη βρίσκεται στην 80η χιλιάδα με μόνο δύο μήνες στην κυκλοφορία.
Το «Τελευταίο Τσιγάρο» ασχολείται με πολλά θέματα που μας απασχολούν τελευταία. Ανοίγει πολλά μέτωπα: οικονομικό αδιέξοδο, τοκογλύφοι, νευρική ανορεξία, απιστία, αληθινή φιλία, συζυγική αγάπη, οικογενειακή γαλήνη… Θέματα που αγγίζουν εμάς ή κάποιους αγαπημένους… Ένα βιβλίο προφητικό, εάν σκεφτεί κανείς ότι γράφτηκε προτού ξεσπάσει η οικονομική κρίση…
Δεν θα κάνω παρουσίαση του βιβλίου, ούτε θα σας πω την ιστορία του. Θα το διαβάσετε και θα χαθείτε κι εσείς στις σελίδες του…
Θα ήθελα όμως να μιλήσω λίγο για τα αισθήματα που μου άφησαν οι ήρωες του. Ήρωες που ξέφυγαν από το χαρτί κι απόκτησαν σάρκα και οστά…
Ο Μιχάλης, ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου, είναι ένας άντρας που θα ανέβει στην κορυφή για να κατρακυλήσει στην άβυσσο. Αν και σε πολλές περιπτώσεις δεν ήταν οι δικές του επιλογές που τον οδήγησαν στην απελπιστική οικονομική και προσωπική κατάσταση που βρέθηκε, δεν μπορώ να πω ότι κέρδισε την αμέριστη συμπάθεια μου. Μπορεί ορισμένες φορές να τον λυπήθηκα, να τον συμπόνεσα, όμως ο ίδιος δεν έγινε ο αγαπημένος μου ήρωας. Σαφώς η γυναίκα του η Εύα αρνούνταν να δεχθεί τις δικές της ευθύνες, όμως ούτε ο ίδιος ανέλαβε όπως έπρεπε τις δικές του. Κρυμμένος πίσω από τη μάσκα του καλού γονιού, προσπαθούσε να πείσει πρώτα τον ίδιο του τον εαυτό και ύστερα τους άλλους ότι όλες του οι κινήσεις ήταν για το καλό της οικογένειας και ιδιαίτερα της κόρης του. Στην ουσία όμως, έκρυβε τη δική του αδυναμία να απαγκιστρωθεί από την εγωκεντρική του γυναίκα. Το γεγονός ότι η κόρη του, η μικρή Μάρθα οδηγήθηκε στη νευρική ανορεξία δεν ήταν μόνο ευθύνη της γυναίκας του αλλά και του ιδίου. Ακόμα και την τόσο πολύτιμη φιλία του με την απίθανη Μαρκέλα, θεωρώ ότι την πρόδωσε. Έτρεχε δίπλα της μόνο όταν είχε την ανάγκη της, ποτέ όταν όλα τα πράγματα πήγαιναν καλά. Τότε την ξεχνούσε. Ποτέ δεν τον είδα να στέκεται εκείνος δίπλα της (με εξαίρεση, τα πολύ παλιά χρόνια).
Η Μαρκέλα μου έκλεψε την καρδιά. Μια γυναίκα μοναδική, που τιμά τις φιλίες της, ξέρει τι θέλει από τη ζωή, αναγνωρίζει την ευτυχία στα μικρά και σημαντικά. Λάτρεψα τον άντρα της, το Στέφανο, που στεκόταν δίπλα της κάθε στιγμή. Προσωπικά, τον θεωρώ ίσως τον πιο σημαντικό ήρωα του βιβλίου. Ήρεμος, πράος, χωρίς να τραβά τα φώτα της δημοσιότητας, ξέρει να αγαπά πραγματικά τη γυναίκα του.
Η Μάρθα είναι η πιο τραγική φιγούρα του βιβλίου. Η μοναδική που δεν φταίει, καλείται να «πληρώσει» τα λάθη των γονιών της. Γεμάτη ενοχές, για πράγματα που δεν έχει κάνει. Με λάθος τρόπο, αναζητά την αγκαλιά που δικαιούται και πέφτει στα ύπουλα δόντια της νευρικής ανορεξίας. Η αληθινή αγκαλιά μιας οικογένειας που δεν είναι η δική της (αυτή της Μαρκέλας) και ο δρόμος της αυτογνωσίας μέσα από το γραφείο της ψυχολόγου, θα της ανοίξει ξανά το δρόμο προς τη ζωή.
Η Εύα είναι το πιο εγωκεντρικό πρόσωπο της ιστορίας, υπεύθυνη για πολλά από τα δεινά του Μιχάλη και της Μάρθας. Αν και είμαι εντελώς αντίθετη με την ηθική της, ή για να ακριβολογούμε με την ανηθικότητά της, δεν τη μίσησα. Με τον τρόπο της ήταν ειλικρινής. Ποτέ δεν έδειξε κάτι άλλο από αυτό που ήτανε. Ποτέ η ίδια δεν θέλησε να γίνει κάτι άλλο. Ο Μιχάλης ήταν αυτός που ήθελε να φτιάξει μια Εύα όπως ο ίδιος τη φανταζόταν. Και την εμμονή του αυτή, την πλήρωσαν στη συνέχεια όλοι…
Δεν ξέρω αν θα συμφωνήσετε με τα δικά μου συναισθήματα ή όχι. Στο κάτω – κάτω, κάθε βιβλίο αφήνει διαφορετική επίγευση σε κάθε αναγνώστη. Η γραφή της Λένας είναι μοναδική όπως πάντα. Άνοιξα το βιβλίο και δεν μπόρεσα να το κλείσω, παρά μόνο όταν το τελείωσα… Έκλαψα, νευρίασα, συγκινήθηκα, χάρηκα… Όλα τα συναισθήματα στο μάξιμουμ… Ένα βιβλίο που δεν το αφήνεις από τα χέρια σου…Ένα βιβλίο που σίγουρα θα σας αγγίξει…
Υ.Γ. Sorry, αλλά ακόμα δεν έχω μάθει να βάζω τις photo στη σωστή σειρά...
