Πόσοι άνθρωποι σήμερα δεν αισθάνονται δυστυχισμένοι… Πόσοι άνθρωποι, ενώ θεωρητικά τα έχουν όλα, μέσα τους αισθάνονται άδειοι και νεκροί… Πόσοι άνθρωποι, ενώ τους μακαρίζουν οι άλλοι για την καλή τους τύχη, οι ίδιοι αδυνατούν να αισθανθούν την παραμικρή ευτυχία…
Μια δυσθυμία στην αρχή, μια πιο έντονη δυσφορία στη συνέχεια και τέλος η ύπουλη κατάθλιψη τους έχει κυριεύσει. Αδυνατούν να καταλάβουν πως τους συνέβη αυτό το κακό και τις περισσότερες φορές αφήνονται να χαθούν κάτω από το μαύρο πέπλο της… Το χαμόγελο πλέον εξαφανίζεται από τα χείλη τους, η λέξη χαρά δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο τους…
Οι λόγοι πολλοί. Πιστεύω όμως ότι ένας από τους βασικότερους λόγους είναι η άρνηση μας να αποδεχθούμε και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας γι’αυτό που είναι. Προσπαθούμε να γίνουμε κάποιοι άλλοι και δυστυχούμε γιατί δεν είμαστε εμείς.
Αντιγράφω μια ιστορία που μου άρεσε πολύ, από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι «Ο δρόμος της αυτοεξάρτησης»:
«Ο Βασιλιάς πάει στον κήπο του και βλέπει πως τα δέντρα, οι θάμνοι και τα λουλούδια του ξεραίνονται.
Η Βελανιδιά του λέει πως ξεραίνεται γιατί δεν μπορεί να είναι τόσο ψηλή όσο το Πεύκο.
Γυρίζει προς το Πεύκο και το βλέπει πεσμένο κάτω γιατί δεν μπορεί να κάνει σταφύλια όπως το Αμπέλι.
Και το Αμπέλι ξεράθηκε γιατί δεν έκανε λουλούδια σαν την Τριανταφυλλιά.
Βλέπει την Τριανταφυλλιά να κλαίει γιατί δεν είναι γερή και δυνατή σαν τη Βελανιδιά.
Και ξάφνου, βλέπει ένα φυτό, μια Φρέζια, γεμάτη άνθη και πιο δροσερή από ποτέ.
Τη ρωτάει ο βασιλιάς:
«Πώς γίνεται και αναπτύσσεσαι τόσο καλά μέσα σ’αυτόν τον μαραμένο και θλιβερό κήπο;»
Το λουλούδι του απαντάει:
«Δεν ξέρω. Ίσως γιατί υπέθετα πάντα ότι, όταν με φύτεψες, ήθελες φρέζιες. Αν ήθελες Βελανιδιά ή Τριανταφυλλιά, θα είχες φυτέψει Βελανιδιά ή Τριανταφυλλιά. Εκείνη τη στιγμή είπα μέσα μου: Θα προσπαθήσω να είμαι η Φρέζια, όσο μπορώ καλύτερα».
Κοιτάξου απλώς στον καθρέφτη.
Δεν γίνεται να είσαι άλλος άνθρωπος.
Μπορείς να χαίρεσαι και να ανθίζεις ποτισμένος με την αγάπη για τον εαυτό σου, ή να μαραίνεσαι καταδικασμένος από εσένα τον ίδιο.
