Στα μάτια της, η θλίψη είναι
φανερή… Χαμογελάει… Πιέζει τον εαυτό της να χαμογελάει, να μη δείξει τον πόνο…
να μην την καταλάβουν οι άλλοι… να μη δείξει τα συναισθήματά της… να δείξει ότι
είναι δυνατή… ότι τίποτε δεν την λυγίζει… ένα πλατύ χαμόγελο απλώνεται στο
πρόσωπό της… το χαμόγελο της επιτυχίας όπως πολύ σωστά γράφουν στις εφημερίδες…
το χαμόγελο της επιτυχίας… όχι το χαμόγελο της ευτυχίας…
Την ζηλεύουν… Όλοι την ζηλεύουν… ή
τουλάχιστον οι περισσότεροι… την μακαρίζουν για την τύχη της… νομίζουν ότι τα
έχει όλα… ότι είναι αχάριστη… ότι δεν έχει δικαίωμα στην γκρίνια… γιατί αυτή τα
έχει όλα… χρήματα, οικογένεια, παιδιά, σπίτια, δουλειά, φήμη… όλα…
Όλα;;; Πόσο εύκολα ξεγελάει τον
κόσμο… Κανείς δεν ξέρει πόσο εύκολα θα τα αντάλλασσε όλα αυτά με μια μέρα γεμάτη
αυθόρμητα χαμόγελα… με μια μέρα δίχως εκείνο το ενοχλητικό συναίσθημα της
δυσφορίας όπου ο αέρας δεν τρυπώνει στα πνευμόνια της… πόσο εύκολα θα
αντάλλασσε έναν μοναχικό περίπατο στα φτωχικά σοκάκια δίχως ζάλη με τις
πολυπρόσωπες πρεμιέρες μ’εκείνο το απερίγραπτο αίσθημα της επικείμενης
λιποθυμίας που δεν λέει να την αφήσει… πόσο εύκολα θα αντάλλασσε το
κουτσομπολιό στα σκαλιά ενός φτωχικού σπιτιού με άλλες γυναίκες με τις
βαρύγδουπες συνεντεύξεις και τις συζητήσεις με υψηλούς καλεσμένους…
Δεν ήθελε να είναι πετυχημένη… Το
μόνο που ήθελε είναι να είναι ευτυχισμένη… Το μόνο που ήθελε είναι να ξυπνάει
το πρωί χωρίς πόνο και δυσφορία… να παίζει χαζά παιχνίδια με τα παιδιά της και
να γελάει μέχρι την άλλη μέρα το πρωί… να «κακαρίζει» με τις ανόητες φιλενάδες
της για θέματα χαζά… να κοιτάει τον ουρανό και να ονειρεύεται… να ξεγελάει την
πείνα της μ’ένα κομμάτι καρπούζι κι όχι χαβιάρι μπελούγκα… να έχει δίπλα της
μια αγκαλιά, μια ζεστή αγκαλιά… έναν άνθρωπο που να την αγαπάει δίχως
προϋποθέσεις… έναν άνθρωπο που να μη ζητά… έναν άνθρωπο που να μην ελέγχει τις
κινήσεις της, που να μην της κάνει υποδείξεις ποιο είναι το σωστό και ποιο το
λάθος, έναν άνθρωπο που όπως την είχε γνωρίσει έτσι θα την είχε αγαπήσει… έναν
άνθρωπο που το μόνο που θα ήθελε από εκείνη ήταν να την βλέπει να χαμογελάει…
το μόνο που θα ήθελε από εκείνη ήταν να την ακούει να γελάει… το μόνο που θα ήθελε
από εκείνη ήταν να σιγοτραγουδάει… το μόνο που θα ήθελε από εκείνη ήταν η
ευτυχία της και όχι η ευτυχία του… γιατί αν ήταν εκείνη ευτυχισμένη τότε θα
ήταν κι εκείνος ευτυχισμένος… γιατί θα την αγαπούσε αληθινά, άδολα… και όχι
κατακτητικά και παρασιτικά…
Χαμογέλασε στο φακό… Αυτή τη φορά
βεβιασμένα… όμως το χαμόγελο πάλι έλαμψε στο τυπωμένο χαρτί… Πάλι οι ίδιες
λεζάντες θα συντρόφευαν τις φωτογραφίες… Ευτυχισμένη στο πλευρό του, η
πετυχημένη…
Αυτή όμως ήξερε… Πήρε τη φωτογραφία
και την κοίταξε προσεκτικά… Δεν τυφλώθηκε από το μεγάλο χαμόγελο… δεν στάθηκε
στα τραβηγμένα της μάγουλα… κοίταξε κατ’ευθείαν στα μεγάλα γαλανά μάτια της…
στα μάτια της που καταλάμβαναν όλο της το πρόσωπο… στα μάτια της που δεν
μπορούσε με τίποτα να τα ελέγξει… στα μάτια της που ήταν ο καθρέφτης της ψυχής
της… στα μάτια της που δεν μπορούσαν να μεταμφιεστούν… που πάντα έλεγαν την
αλήθεια… κι ας μην την έβλεπε κανείς… γιατί δεν ήθελε να την δει κι όχι γιατί
δεν μπορούσε… γιατί εθελοτυφλούσαν όλοι οι υπόλοιποι… η δική της δυστυχία
πότιζε τη γλάστρα της δικής τους επίπλαστης ευτυχίας… το ήξερε… και γι’αυτό δεν
εναντιωνόταν… γι’αυτό αντάλλαξε το χαμόγελο των ματιών με το χαμόγελο του
στόματος… γι’αυτό είχε πουλήσει τελικά την ψυχή της στο διάβολο… γιατί τι άλλο
έκανε όταν έθαψε τον εαυτό της κάτω από έναν άλλον εαυτό;;; Όταν μασκαρεύτηκε;
Όταν ακολούθησε το δρόμο των άλλων και όχι τον δικό της; Όταν δέχτηκε να πουλήσει
το γέλιο της για λίγα κολακευτικά σχόλια;;;
Μεγάλα μάτια… μελαγχολικά… όλη της
η ψυχή μέσα τους… πότε αλήθεια ήταν η τελευταία φορά που γέλασε με την ψυχή της;;;
Η ίδια το είχε από καιρό ξεχάσει…
