Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

Η χρωματική παλέτα της ψυχής μου


Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που γκρινιάζουν… Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που μονίμως είναι μουτρωμένοι, που τους ρωτάς ‘πώς είναι’ και σου απαντάνε ‘χάλια’. Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που συνέχεια κατηγορούν τους άλλους για τα δικά τους λάθη, που γκρινιάζουν γιατί δεν έχουν να πληρώσουν το φροντιστήριο του παιδιού τους αλλά έχουν φροντίσει ωστόσο να κυκλοφορούν με Porche Cayenne. Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που δεν πληρώνουν τα κοινόχρηστα της πολυκατοικίας τους όμως βρίσκουν πάντα χρήματα για να κάνουν πολυήμερα πολυτελή ταξίδια στο εξωτερικό…
Σήμερα ωστόσο, έχω σηκωθεί με μια μεγάλη διάθεση για γκρίνια… Όλοι και όλα μου φταίνε… Δηλαδή, για να είμαι ειλικρινής, αυτό συμβαίνει όλο και περισσότερο τελευταία… κι όπως καταλαβαίνετε, νευριάζω και με μένα την ίδια… γκρινιάζω στον εαυτό μου γιατί γκρινιάζει… γιατί δεν θέλω να βλέπω τα πράγματα μαύρα… γιατί δεν θέλω να βλέπω τα πράγματα άσπρα… θέλω να τα βλέπω πορτοκαλί, λαχανί, ροζ, γαλάζια….
Όσο όμως κι αν προσπαθώ, ανακαλύπτω δυστυχώς ότι η ‘χρωματική μου παλέτα’ συνεχώς συρρικνώνεται… τελειώνουν τα σωληνάρια της ψυχής μου και μένει όλο και περισσότερος χώρος για τα κρύα και ψυχρά χρώματα…
Δεν μπορώ να μην αγανακτήσω, δεν μπορώ να μην οργιστώ, δεν μπορώ εν τέλει να μην θλίβομαι… γιατί δουλεύω αποδεδειγμένα από τα δεκαοχτώ μου σερί κι αισίως έχω φτάσει τα σαρανταδύο… γιατί δεν έχω καταφέρει ποτέ να κρύψω μία ‘δεκάρα’ από το Δημόσιο κι όλα αυτά τα χρόνια ήμουν συνεπής στις οικονομικές μου υποχρεώσεις απέναντι του… γιατί απέφυγα σαν το διάολο το λιβάνι να πάρω διακοποδάνειο, εορτοδάνειο και όλα εις –δάνειο, κυκλοφορούσα για χρόνια μόνο με λεωφορείο και ψώνιζα – ξόδευα μόνο όταν ήξερα ότι είχα τα χρήματα που χρειαζόταν στην τσέπη…
Και ξαφνικά, η πατρίδα μου, γι’αυτήν που υπηρέτησε ο γιος μου όλη του τη θητεία στα σύνορα, με θεωρεί ‘κλέφτρα’ και ‘απατεώνισσα’. Εγώ πιστεύω ότι με θεωρεί ‘ηλίθια’ αλλά δεν μου το λέει. Κόβει αβέρτα μισθούς και συντάξεις, στραγγαλίζει τους λιγοστούς εναπομείναντες ελεύθερους επαγγελματίες και εξαντλεί όλη της φαντασία στο πως θα βάλει κι άλλους, κι άλλους κι άλλους φόρους… Ακούσαμε μέχρι και για κεφαλικό φόρο!!!. Η φαντασία και του πιο ευφάνταστου συγγραφέα ωχριά μπροστά στη δική τους φαντασία…
Κι αυτό που με εξοργίζει περισσότερο είναι ότι με κάνουν να αισθάνομαι ένοχη, ότι εγώ φταίω που φτάσαμε εδώ, ότι εγώ πρέπει να πληρώσω τα σπασμένα… με υποχρεώνουν να ζήσω μέσα στο φόβο και στην ανασφάλεια… με κάνουν να αισθανθώ όλες τις τραυματικές συνέπειες ενώ βιασμού. Γιατί τι είναι αν δεν είναι βιασμός καθημερινός της ψυχής και του σώματος μας όλα αυτά που βιώνουμε κι ακούμε καθημερινά;;;
Όμως εγώ, αρνούμαι να πέσω στην παγίδα τους… Γκρίνιαξα για λίγο, τα είπα και τα έβγαλα από μέσα μου και τώρα πάω να βουτήξω την ψυχή μου στα πιο όμορφα και γαλήνια χρώματα… στα χρώματα μιας νόστιμης μακαρονάδας κι ενός κρασιού παρέα με λίγους και καλούς φίλους… στα χρώματα ενός αυτοσχέδιου χορού… στα χρώματα ενός παράφωνου ομαδικού τραγουδιού… στα χρώματα ενός ‘κακαριστού’ γέλιου… γιατί όχι δεν θα αφήσω κανέναν να βάψει την ψυχή  μου μαύρη….

14 σχόλια:

  1. Απαντήσεις
    1. Βασίλη μου, δεν δέχομαι να μου στερήσουν με τίποτα το πολύτιμο χαμόγελό μου...

      Διαγραφή
  2. Δυστυχώς Σοφία μου η ευχαρίστηση ήταν για λίγους αλλά η τιμωρία για όλους! Σε μια τάξη που ο ένας κάνει την αταξία, την πληρώνουν όλοι γιατί δεν θέλουν να τον καρφώσουν. Βέβαια αν ο άτακτος έχει ήθος αναλαμβάνει την ευθύνη, αλλιώς απλά γλυτώνει και οι υπόλοιποι νιώθουν περήφανοι που δεν τους είπαν ρουφιάνους. Έτσι κάναμε κι εμείς...αφήναμε να γίνονται πράγματα. Απλοϊκό το παράδειγμα μου αλλά κάπως έτσι γίνεται και την γλιτώνουν πάντα τα ''λαμόγια''.Κι αν δεν συμμετείχαμε, είχαμε ανοχή. Γκρίνιαζε που και που να εκτονώνεσαι αλλά να ξαναβάζεις γρήγορα στην παλέτα σου χρώματα... Αυτό προσπαθούμε όλοι! Την καλημέρα μου και την εκτίμησή μου για το γράψιμό σου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου, το παράδειγμά σου δεν ήταν απλοϊκό... ίσα - ίσα ήταν πολύ εύστοχο...
      Μπορεί και να σου το κλέψω, με την άδεια σου φυσικά...
      Σ'ευχαριστώ πολύ για την εκτίμηση που τρέφεις στο γράψιμο μου...

      Διαγραφή
    2. Και βέβαια μπορείς να το κλέψεις...λες να ζητήσω πνευματικά δικαιώματα...χαχα...Να'σαι καλά Σοφία μου, η εκτίμηση είναι αληθινή. Άσχετο αλλά αν θέλεις βγάλε την λεκτική επαλήθευση από τα σχόλια γιατί δυσκολεύει όσους θέλουν να γράψουν κάτι, χωρίς να προσφέρει κάτι ουσιαστικό. Σ'ευχαριστώ πολύ.Την καλημέρα μου.

      Διαγραφή
  3. Το πρόβλημα είναι περίπου τα ίδια συναισθήματα κι απόψεις εκφράζουν όλοι, οι τουλάχιστον οι περισσότεροι. Ωστόσο, τελικά δε φτάνει μόνο η έκφραση, θέλει και δράσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχει απόλυτο δίκιο φίλε...
      όμως ο φόβος και η ανασφάλεια κάνει τον άνθρωπο πολλές φορές παθητικό, τον ακινητοποιεί και τον εμποδίζει να βγει από το καβούκι του...

      Διαγραφή
  4. Σοφία μου αφήναμε ομάδες του πληθυσμού να λυμαίνονται τα πάντα! Οταν μας έλεγαν, δίχως
    απόδειξη τόσα! Υποκύπταμε! Και το λαμόγιο είχε υπολογίσει το κέρδος του...
    Εκαναν δηλώσεις μηδενικές και εμείς τους είχαμε δώσει τον όβολο μας για να πάρουν το σκάφος.
    Το θέμα είναι πως τώρα εμείς οι ίδιοι χάνουμε την αξιοπρέπεια μας και ωρύομαι πίστεψε με, όταν η σύνταξη έφτασε αισίως την προ δεκαετίας αμοιβή.
    Μόνο που βάζω χρώματα ζεστά γιατί αν παρασυρθώ στα ψυχρά, έχασα το παιχνίδι.
    Ξεσπάω για να μην αρχίσω να ..σπάω..

    Κάνω το πικρό λεμόνι γλυκό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου Αντιγονάκι μου!!!
      Έχω δει αγρότες με τα μάτια μου, την επιδότηση για νέες καλλιέργειες να την τρώνε στα 'ρωσιδάδικα' της επαρχίας, δουλειές που στο γραφείο εμείς τις τιμολογούσαμε 500 ευρώ και θεωρούσαμε ότι βγάλαμε και καλά λεφτά τα λαμόγια να χρεώνουν την ίδια δουλειά είκοσι χιλιάδες...
      Δεν μπορώ να μην ξεσπάσω όταν βλέπω τη σύνταξη του πατέρα μου που δούλεψε τριανταπέντε χρόνια στο λιμάνι να συρρικνώνεται συνεχώς...
      Όμως προσπαθώ να κρατήσω την αισιοδοξία μου για τα παιδιά μου...

      Διαγραφή
  5. Κυρία Βόικου , καλησπέρα !
    Έχετε απόλυτο δίκιο . Εκφράσατε σκέψεις που όλοι κάποια στιγμή έχουμε κάνει , διατυπώσατε απόψεις που μας ταλανίζουν καιρό . Βλέπω κι εγώ το δίχρονο αγοράκι μου να μεγαλώνει ανυποψίαστο και το μόνο που σκέφτομαι είναι πως δεν πρέπει να λυγίσω , πρέπει να είμαι δυνατή για να καταφέρω κάποια μέρα να τον πείσω πως η ζωή τελικά είναι δώρο και αξίζει τον κόπο ...
    Φιλιά πολλά ,
    Βαρβάρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βαρβάρα μου καλησπέρα!
      Κι εγώ όταν πέφτω ψυχολογικά, βλέπω τα παιδιά μου και λέω ότι δεν έχω δικαίωμα να αφήσω τη ζωή να "με πάρει από κάτω". Ένα χαμόγελό της, μια αστεία γκριμάτσα τους και ξαναβρίσκω τη χαμένη μου ενέργεια!

      Διαγραφή
  6. συμφωνώ απόλυτα!!!!όπως λέω στις φίλες μου μπορεί να περνάμε περίοδο λιτότητας αλλά όχι μιζέριας!!!!όλα θα ξεπεραστούν!!!θετική σκέψη!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. bagi anda yang ingin bermain judi slot online, tentu harus menemukan situs terpercaya seperti balakslot indonesia, kenali situs slot online terpercaya di http://mujurbro.xyz/balakslot-daftar-judi-slot-online-terpercaya-uang-asli-indonesia/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Keunggulan bermain slot online di Balakslot situs game slot online terpercaya tentunya tak perlu diragukan lagi, berbagai keuntungan dan layanan terbaik bisa anda dapatkan, untuk mainkan balakslot, anda dapat mengunjungi https://litianypiresfisioterapia.com/balakslot-situs-game-slot-online-uang-asli-terbaik-indonesia/

    ΑπάντησηΔιαγραφή