Το καλοκαίρι δεν είναι μακριά

Να που πέρασαν και οι διακοπές του Πάσχα. Επόμενος μεγάλος σταθμός το καλοκαίρι, με ένα μικρό διάλειμμα το τριήμερο της Πρωτομαγιάς, που φέτος μια χαρά μας έρχεται. Όλο και μια μικρή εξόρμηση, θα κάνουμε οι περισσότεροι (Θεού θέλοντος, καιρού επιτρέποντος και Αρναούτογλου σχολιάζοντος βεβαίως).
Η άνοιξη βαδίζει προς το τέλος της κι εδώ στη Θεσσαλονίκη, ακόμα δεν την έχουμε νιώσει. Έχουμε μεταλλαχθεί σε Λονδίνο. Κι αυτό, προσωπικά μ'ενοχλεί. Ρίχνει λίγο τη διάθεση και δεν αφήνει τη μεγαλαγχολία του χειμώνα να εξαφανιστεί.
Κι αύριο είναι Δευτέρα... Αρχίζουν τα σχολεία (η κόρη μου δεν είναι καθόλου χαρούμενη με το γεγονός αυτό κι ας πηγαίνει μόνο στην Α' Δημοτικού) και κατά ένα περίεργο τρόπο στη δουλειά γίνεται πάντα πανικός. Μα γιατί ποτέ κανείς δεν είναι στην ώρα του; Λέμε τώρα!!!
Άντε καλή βδομάδα και το καλοκαίρι δεν είναι μακριά...

Ελληνικό Πάσχα

Μεγάλη Εβδομάδα...

Πάντα τέτοια εποχή, μου έρχονται εικόνες από την παιδική μου ηλικία...

Τότε που με 'παιρνε η γιαγιά μου και πηγαίναμε στην εκκλησία...

και ομολογώ ότι μπορεί να μην ακολουθούσα με ιδιαίτερη χαρά (προτιμούσα το παιχνίδι στην απέναντι αλάνα), όμως τελικά η κατανυκτική ατμόσφαιρα της λειτουργίας με συνέπαιρνε...

και κάθε χρόνο περίμενα αυτή τη στιγμή, μέχρι που μεγάλωσα.

Και ξαφνικά δεν υπήρχε λόγος να με πηγαίνει η γιαγιά στην εκκλησία, ούτε χρειαζόταν να ξυπνάω από τα χαράματα τη Μεγάλη Παρασκευή για να πάω να στολίσω τον Επιτάφιο στην "Ανάληψη" με διάφορες κυρίες μεγάλης ηλικίας.

Ώσπου βρέθηκα φοιτήτρια στη Νίκαια, να μην μπορώ να γυρίσω για την Ανάσταση πίσω στην πατρίδα. Εκεί δεν υπήρχε κανείς ούτε να με υποχρεώσει, ούτε να μου πει τι ώρα να σηκωθώ να πάω στην Εκκλησία. Στο κάτω - κάτω, οι καθολικοί είχαν ήδη γιορτάσει το δικό τους Πάσχα. Και ως δια μαγείας, δεν μπορούσα να διανοηθώ Πάσχα, χωρίς κάποιες τόσο γνώριμες συνήθειες.

Ο Βασίλης, η Αρετή, η Δάφνη, η Όλια κι εγώ δεν αφήσαμε να μας ξεφύγει το Ελληνικό Πάσχα. Νηστέψαμε, βρήκαμε την καλά κρυμμένη ορθόδοξη εκκλησία, ακολουθήσαμε την περιφορά του Επιταφίου στο μικρό προαύλιο της Εκκλησίας και φροντίσαμε να φέρουμε το "Άγιο Φως" στο σπίτι, κάτω από τα περίεργα βλέμματα των Γάλλων: τέσσερις "τρελοί" που περπατούσαν νυχτιάτικα με αναμμένα κεριά. Και ύστερα μαζευτήκαμε να δοκιμάσουμε τη "μαγειρίτσα". Ας είναι καλά ο Βασίλης που ήξερε να μαγειρεύει κάτι παραπάνω από πατάτες κι αυγά.

Ήταν ένα από τα πιο ωραία Πάσχα της ζωής μου, γιατί αντιλήφθηκα ότι όταν είμαστε μακριά από πράγματα που θεωρούμε δεδομένα, μας λείπουν κι ότι κατά βάθος τα θέλουμε και τα επιζητούμε.

Ναι, μπορεί να ακούγεται λίγο μελοδραματικό αλλά δεν πιστεύω ότι Ελληνικό Πάσχα μπορείς να βιώσεις κάπου αλλού: άρωμα άνοιξης, κατανυκτική ατμόσφαιρα και ... οικογενειακό πασχαλινό γλέντι.

Καλό Πάσχα και Χαρούμενη Ανάσταση!!!

Συμβαίνει κάτι τώρα τελευταία;

Σε γενικές γραμμές, θεωρώ τον εαυτό μου αισιόδοξο άνθρωπο. Είμαι από αυτούς που προτιμούν να βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Είμαι από τους ανθρώπους που αν και πιστεύουν στη μοίρα, θεωρώ ότι πρέπει να παλεύεις για ν'αποκτήσεις αυτό που πραγματικά επιθυμείς, να μην το βάζεις κάτω με την πρώτη δυσκολία και κυρίως να μη μεμψιμοιρείς.
Κι όμως... τον τελευταίο καιρό, με τα τόσα που ακούω να συμβαίνουν γύρω μας, αισθάνομαι την έμφυτη αισιοδοξία μου να εξανεμίζεται... Κάτι να μην πηγαίνει καλά και σιγά - σιγά να με παίρνει κι εμένα από κάτω. Τον τελευταίο καιρό, αποφεύγω συστηματικά να δω ειδήσεις στην τηλεόραση: ό, τι μεταδίδουν είναι μαύρο και σκληρό.
Και πριν από λίγες ώρες πάνω στο ζάπινγκ, ένας δεκαεννιάχρονος πυροβολεί ένα δεκαοχτάχρονο συμμαθητή του... Έτσι... χωρίς να ξέρει κανείς το γιατί. Ο δράστης λέει ήταν ένα κλειστό παιδί.
Μήπως πρέπει ν'αρχίσουμε να ρίχνουμε μια ματιά στο διπλανό μας; Μήπως πρέπει να γνωρίσουμε στ'αλήθεια ποιός βρίσκεται δίπλα μας και να μην ασχολούμαστε μόνο με τα του εαυτού μας;

L'ACQUILA

Ήθελα να γράψω κάτι για τα μυστηριώδη σοκάκια της Πράγας...
εκεί που περπατάς κι ακούς τους ήχους από τα πειράματα των αλχημιστών.
Όμως η τραγωδία που χτύπησε τη γειτονική μας Ιταλία, πραγματικά με συγκλόνισε.
Πώς να τα βάλεις μ΄έναν αόρατο εχθρό; Πώς ν'αντιμετωπίσεις μια αόρατη δύναμη που δεν ξέρεις ούτε πότε, ούτε πού θα χτυπήσει;
Όσο κι αν προχωράει ο άνθρωπος μπροστά, πάντα η φύση θα είναι πιο δυνατή, πάντα θα μας ξαφνιάζει άλλοτε ευχάριστα κι άλλοτε δυσάρεστα.
Και τώρα αποφάσισε να δείξει το σκληρό της πρόσωπο.
Ένα ύστατο χαίρε σ'αυτούς που χάθηκαν και μια ευχή από καρδιάς γι'αυτούς που έμειναν πίσω...
να βρουν τη δύναμη να συνεχίσουν τη ζωή και όχι να ξεχάσουν, αλλά να θυμούνται αυτούς που έσβησαν τόσο ξαφνικά...

Παρίσι

Παρίσι!

Μία πόλη μαγική. Μία πόλη που όλα μπορούν να συμβούν. Μία πόλη που τα πνεύματα όλων των μεγάλων καλλιτεχνών του 20ου αιώνα κυκλοφορούν ακόμα ελεύθερα. Μία πόλη στην οποία άφησε το σημάδι της η Εύα Κασίς.

Λατρεύω το Παρίσι. Ακόμα κι αν ορισμένες φορές φαίνεται να έχει χάσει κάτι από τη λάμψη του παρελθόντος, δεν γίνεται να μην παρασυρθείς από τη μαγεία του.

Ακολουθήστε τα χνάρια του Πικάσο στη rive gauche, ονειρευτείτε κάτω από τη pont Mirabeau όπως ο Απολινέρ, απολαύστε τον καφέ σας σ'ένα από τα μικρά καφέ της Μονμάρτης όπου συνήθιζε να "τεμπελιάζει" ο Χένρι Μίλερ...