Αναρωτιόμουν σήμερα το πρωί πως έχουμε καταφέρει να κάνουμε τη ζωή μας έτσι. Να τρέχουμε συνέχεια, να βρισκόμαστε κάθε στιγμή "στην τσίτα" και να μην έχουμε σχεδόν ποτέ χρόνο για τον εαυτό μας. Γιατί τελικά αυτό που μας λείπει ίσως περισσότερο αυτή τη στιγμή είναι ο ελεύθερος χρόνος. Εκείνος ο χρόνος που δεν είσαι υποχρεωμένος να ασχοληθείς με κάτι, ούτε καν με το αγαπημένο σου χόμπι. Η πολυτέλεια του να μην κάνεις τίποτα. Η ευχαρίστηση του να κάθεσαι και να ρεμβάζεις, να αφήνεις την σκέψη σου ελεύθερη να ταξιδεύει μακριά απ'όλους και απ'όλα. Να βρεις το χρόνο ν'ανακαλύψεις τον αληθινό σου εαυτό. Και κάνοντας όλες αυτές τις σκέψεις, "έπεσα" πάνω στο σημερινό άρθρο του Νίκου Αλιάγα στο "Πρώτο Θέμα" στο οποίο εκφράζει παρόμοιες ανησυχίες. Αντιγράφω ένα κομμάτι από το άρθρο του, με το οποίο συμφωνώ απόλυτα.
"Γιατί οι προηγούμενες γενιές που δεν είχαν κανένα από τα αγαθά που απολαμβάνουμε εμείς ζούσαν με ψωμί κι ελιά και δεν γνώριζαν τη λέξη στρες; Ίσως επειδή δεν ελίσσονταν πάνω σε κίβδηλα δεδομένα. Η αναθεώρηση της στιγμής σε αποδεσμεύει από το παρελθόν και δεν σε σκλαβώνει στο μέλλον, αυτή είναι η όλη ιστορία. Πριν από τη μάχη, ο Μέγας Αλέξανδρος, απευθυνόμενος στους άνδρες του, δεν τους έκρυβε την πιθανότητα του θανάτου, αλλά τους ξεκαθάριζε ότι όποια και να είναι η έκβαση της μάχης η λέξη "φόβος" δεν υφίστατο. Ο φόβος καταστρέφει τα ορατά γιατί ακριβώς γεννιέται μέσα στα αόρατα του ανθρώπινου νου. Όλα συμβαίνουν στο μυαλό μας. Από την πρώτη μέρα που εμφανίστηκε το ανθρώπινο ον. Φόβος του τέλους ή φόβος του θανάτου; Τι σημασία έχει να στρεσάρεται κανείς όταν παραδέχεται ότα πάντα ρει και ότι για όλα υπάρχει ένα τέλος, αλλά και μια νέα αρχή;..."
Μια νέα αρχή λοιπόν για όλους μας... Καλή εβδομάδα!!!
