Πριν από 20 χρόνια, εάν με ρωτούσε κάποιος πως θα μου φαινόταν η συνάντηση με τους υπόλοιπους συμφοιτητές μου μετά από 20 χρόνια, θα γελούσα. Το μέλλον τότε φάνταζε τόσο μακρινό και τα 20 χρόνια μεγάλο χρονικό διάστημα… Εμείς στη θέση των γονέων μας… Ούτε στη σφαίρα της φαντασίας μου. Εμείς δεν θα γινόμασταν ποτέ έτσι… Έβλεπα τις συναντήσεις των γονέων μου με παλιούς συμμαθητές τους σαν ένα γεγονός εξωτικό… Πώς να πιστέψεις ότι κι εκείνοι είχαν υπάρξει νέοι;;;
Δυστυχώς ή ευτυχώς, τα νιάτα έχουν το θράσος και την αφέλεια να πιστεύουν ότι δεν θα μεγαλώσουν ποτέ. Ο χρόνος όμως είναι αμείλικτος και ύπουλος. Στην αρχή, πιστεύεις ότι μένει σταθερός – ακλόνητος, στη συνέχεια κυλάει αργά – αργά, μέχρι τη στιγμή που τρέχει γρήγορα σαν ορμητικός χείμαρρος και τίποτα δεν είναι ικανό να τον σταματήσει.
20 χρόνια μετά από την πρώτη ηρωική είσοδο μας στη Γαλλική Φιλολογία του Αριστοτελείου της Θεσσαλονίκης, βρεθήκαμε όλοι οι παλιοί συμφοιτητές. Όλοι; Όχι φυσικά όλοι, αλλά αρκετοί για να θυμηθούμε τα παλιά, να χαθούμε στις αναμνήσεις, να δούμε τι έχει κάνει ο καθένας μας όλα αυτά τα χρόνια που είχαμε χαθεί.
Όλοι με κάποια κιλά παραπάνω, με τις πρώτες ανεπαίσθητες ρυτίδες γύρω από τα μάτια μας και αρκετοί με γκρίζες τρίχες (που οι γυναίκες τις κρύβουμε επιμελώς πίσω από τα βαμμένα μας μαλλιά).
Ορισμένους ο χρόνος δεν τους άγγιξε, το ξέγνοιαστο γέλιο της νιότης και η ανεμελιά συνεχίζει να είναι το ίδιον του χαρακτήρα τους. Άλλοι σοβάρεψαν, το περισπούδαστο ύφος δείχνει ότι άλλαξαν, ότι εισχώρησαν στο χώρο των μεγάλων.
Ήταν μια ωραία συγκέντρωση, γεμάτη αναμνήσεις, χαρά που μετά από τόσον καιρό συνάντησες άτομα που περνούσες όλη τη μέρα μαζί τους, υποσχέσεις ότι δεν θα ξαναχαθείς (που τις περισσότερες φορές κανείς δεν τις τηρεί), μια γλυκόπικρη γεύση για τα χρόνια της ανεμελιάς που χάθηκαν ανεπιστρεπτί…
Όταν ο γιος μου, όντας στα 21, άκουσε ότι θα βρεθούμε με τους παλιούς συμφοιτητές χαμογέλασε συγκαταβατικά.
Είπαμε τα νιάτα είναι θρασύτατα και γι’αυτό υπέροχα!!!
