Ξύπνησα το πρωί, μες στην καλή χαρά να πάω στη δουλειά. Καθότι σήμερα Τρίτη, η διάθεσή μου ήταν αρκετά ανεβασμένη, σε αντίθεση με τις Δευτέρες που κατά ένα περίεργο τρόπο ξυπνάω πάντα με το στομάχι σφιγμένο κι έτοιμη να γκρινιάξω για τους πάντες και τα πάντα.
Όσο λοιπόν ετοιμάζομαι και τακτοποιώ λιγάκι το σπίτι, έχω αφήσει ανοιχτή την τηλεόραση να «παίζει», να μαθαίνω τι γίνεται στον έξω κόσμο. Στην οθόνη βρίσκεται ο Αυτιάς (δεν τον βλέπω γιατί βρίσκομαι στο άλλο δωμάτιο, αλλά αναγνωρίζω τη φωνή του) και μιλάει κλασικά για την οικτρή οικονομική κατάστασή μας. Κόβονται τα επιδόματα, κόβονται οι συντάξεις, κλείνουν τα μαγαζιά, έρχονται οι «περαιώσεις», χιλιάδες απολύσεις κι ακόμα δεν έχουμε δει τα χειρότερα. Μας προειδοποιεί κι αυτός κι οι καλεσμένοι του ότι έρχονται ακόμα πιο μαύρες μέρες κι ακόμα πιο μαύρες νύχτες.
Η χαρούμενη διάθεσή μου έχει ως δια μαγείας εξαφανιστεί, το σφίξιμο στο στομάχι και το βάρος στο στήθος έχουν ως δια μαγείας εμφανιστεί και στο μυαλό μου έχουν σφηνωθεί όλες οι υποχρεώσεις που πρέπει να πληρώσω μέχρι το τέλος του μήνα. Όχι ότι τις είχα ξεχάσει ποτέ, αλλά τεχνηέντως τις είχα απωθήσει στο πίσω μέρος του μυαλού μου για να μη μαυρίζουν ακόμα περισσότερο την καθημερινότητά μου.
Δεν είμαι βίαιη, όμως τα πρωτόγονα ένστικτά μου κυριάρχησαν. Έκλεισα απότομα την τηλεόραση, άφησα την οργή μου να ξεσπάσει σε ένα άκρως υβριστικό λογύδριο (ευτυχώς όλοι έλειπαν από το σπίτι κι έτσι κανείς δεν έμαθε ότι γνωρίζω άπταιστα τη γλώσσα του λιμανιού) κι αρνήθηκα πεισματικά την προσπάθεια τους να με κάνουν καταθλιπτική.
Ναι το ξέρω ότι έχω ένα σωρό λογαριασμούς να πληρώσω. Ναι το ξέρω ότι οι δουλειές έχουν πέσει. Ναι το ξέρω ότι «βγάζω» λιγότερα απ’όσα έβγαζα μερικά χρόνια πριν. Ναι το ξέρω ότι η αυριανή ημέρα είναι γεμάτη ανασφάλεια.
Δεν θέλω όμως να μου το θυμίζετε κάθε μέρα, ούτε να με γεμίζετε με ακόμη περισσότερη ανασφάλεια και φόβο. Λέω ΟΧΙ στην τρομολαγνεία, λέω ΟΧΙ σε όλους αυτούς που μου δείχνουν μόνο τη μαύρη πλευρά της ζωής.
Δεν θέλω να χάσω την ελπίδα μου για το αύριο, δεν θέλω να ζω μέσα στο φόβο που μου καλλιεργούν, δεν θέλω να πιστεύω ότι ήρθε το τέλος του κόσμου.
Ναι, τα πράγματα είναι δύσκολα. Το ξέρω. Το αισθάνομαι. Δεν είμαι χαζή για να μην βλέπω και να μην ακούω. Θα το παλέψω όμως, όπως έκαναν πριν από μένα οι προηγούμενες γενιές σε ακόμα πιο δύσκολες εποχές. Τότε όμως δεν υπήρχε η τηλεόραση να τους κάνουν όλους να τρέμουν. (Άσχετο, αλλά τώρα μου ήρθε στο μυαλό. Θυμάστε πέρσι τέτοια εποχή, τι γινόταν με τη γρίπη των χοίρων. Λίγο ακόμα και όλοι θα αποδημούσαμε εις Κύριον. Πώς έγινε και τη γλιτώσαμε;;; Το τι παιδικό πάρτι ακυρώθηκε, δεν μπορείτε να φανταστείτε. Μέχρι και στην ορκωμοσία του γιου μου, μας είχαν απαγορεύσει ρητά να πάμε πάνω από δύο άτομα. Τέλος πάντων, κλείνω την παρένθεση).
Κλείνω λοιπόν την τηλεόραση και ανοίγω την πόρτα μου στις ξεχασμένες ανθρώπινες αξίες: στην καλή παρέα με φίλους, στη συντροφικότητα και στην αλληλεγγύη. Γιατί όσο και να θέλουν να μας πείσουν ότι καταστραφήκαμε, εμείς επιμένουμε να ζούμε και να ελπίζουμε!!!
