Απολογισμός....

Είθισται κάθε τέλος του χρόνου, να κάνουμε έναν απολογισμό της χρονιάς που πέρασε...

Να λοιπόν, που το 2012 σε λίγες ώρες μας εγκαταλείπει...

Τι γεύση μου αφήνει λοιπόν αυτό το περίφημο 2012, κατά τη διάρκεια του οποίου περιμέναμε και την καταστροφή του κόσμου;

Αν και το 2012 δεν υπήρξε από τις καταστροφικές χρονιές της ζωής μου, με την έννοια ότι προσωπικά δεν μου συνέβησαν άσχημα πράγματα όπως άλλες χρονιές (π.χ. απολύσεις, ατυχήματα, προβλήματα υγείας κλπ, κλπ.), ωστόσο ήταν από τις πιο δύσκολες χρονιές της μέχρι τώρα ζωής μου.

Δεν ξέρω αν φταίει αυτή η έρμη ηλικία εκεί γύρω στα σαράντα, οι διάφορες υποχρεώσεις που αντί να μικραίνει η λίστα όλο και μεγαλώνει ή όλη αυτή η κατάσταση που βιώνει όλη η χώρα...

Σημασία έχει ότι όλο και περισσότερο δυσκολεύομαι να αισθανθώ χαρά, όλο και πιο εύκολα βυθίζομαι στο μαγγανοπήγαδο της θλίψης, ότι όλα μου φταίνε, ότι πιάνω τον εαυτό μου να γκρινιάζει για 'χαζά χαμένα' όπως λέω εγώ...

Προσπάθησα και προσπαθώ να ξορκίσω όλα αυτά τα μαύρα συναισθήματα μέσω της γραφής (εκεί εκτονώνω τις διάφορες τάσεις φυγής), μέσω φίλων και φυσικά μέσω των αγαπημένων της οικογένειας μου...

Όμως υπάρχουν στιγμές (και δυστυχώς ήταν πολλές) που δεν ορίζεις το μυαλό σου, το σώμα σου, την ψυχή σου...

Ο φόβος και η ανασφάλεια έχουν κάνει φωλιά πάνω σου και πως να τους διώξεις όταν κατσικώνονται;;; Δεν φτάνει πάντα η καλή θέληση...

Ναι... είμαι θυμωμένη κι οργισμένη... που μ'αναγκάζουν να αισθάνομαι έτσι, που δεν με αφήνουν να χαρώ τη χαρά μου...

κι αν κάποιοι πουν ότι η χαρά είναι προσωπική ευθύνη του καθενός, εγώ θα τους αντιτείνω ότι δεν μπορώ να είμαι χαρούμενη όταν φίλοι, γνωστοί, γείτονες, οι διπλανοί μου βουλιάζουν στη δυστυχία...

Χαίρομαι πολύ λοιπόν που φεύγει το 2012...

Ειλικρινά ελπίζω το 2013 να είναι πολύ πιο ευχάριστο, πολύ πιο ήρεμο, πολύ πιο αισιόδοξο και πολύ πιο ανθρώπινο από τον προκάτοχο του...

Εύχομαι το 2013, να μην με διαψεύσει κι αρχίσω να γκρινιάζω σαν τους γέρους του 'μάπετ – σόου' ότι κάθε πέρσι και καλύτερα....

Με τις πιο θερμές ευχές μου...

Το 2013 να είναι η χρονιά που θα φέρει πίσω το χαμένο μας χαμόγελο!!!

Όσοι και όσες αναρωτηθήκατε για το «λεμονάκι» της Ασημούλας 

ή έχετε την περιέργεια να το δοκιμάσετε, 

σας περιμένω στην παρουσίαση του βιβλίου μου 

«Πικρό Γλυκό Λεμόνι»

την Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 

και ώρα 7.00 το απόγευμα στο Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης», Πειραιώς 206.

Την παρουσίαση θα την κάνει η δημοσιογράφος Εύα Μαυρογένη, 

αποσπάσματα θα διαβάσει ο ηθοποιός Γιώργος Καραμίχος 

και θα ακολουθήσει φιλική κουβεντούλα, υπογραφές βιβλίων 

και ό,τι συνηθίζεται σε μια παρουσίαση βιβλίου.

Αν είμαστε τυχεροί, θα υπάρχει και γλυκό λεμονάκι (βλέπετε δεν είναι ακόμα η εποχή του και γι’αυτό δεν σας το υπόσχομαι στα σίγουρα)!

Η είσοδος είναι ελεύθερη και θα είναι πραγματικά μεγάλη μου χαρά να τα πούμε από κοντά!!!

Η χρωματική παλέτα της ψυχής μου

Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που γκρινιάζουν… Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που μονίμως είναι μουτρωμένοι, που τους ρωτάς ‘πώς είναι’ και σου απαντάνε ‘χάλια’. Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που συνέχεια κατηγορούν τους άλλους για τα δικά τους λάθη, που γκρινιάζουν γιατί δεν έχουν να πληρώσουν το φροντιστήριο του παιδιού τους αλλά έχουν φροντίσει ωστόσο να κυκλοφορούν με Porche Cayenne. Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που δεν πληρώνουν τα κοινόχρηστα της πολυκατοικίας τους όμως βρίσκουν πάντα χρήματα για να κάνουν πολυήμερα πολυτελή ταξίδια στο εξωτερικό…

Σήμερα ωστόσο, έχω σηκωθεί με μια μεγάλη διάθεση για γκρίνια… Όλοι και όλα μου φταίνε… Δηλαδή, για να είμαι ειλικρινής, αυτό συμβαίνει όλο και περισσότερο τελευταία… κι όπως καταλαβαίνετε, νευριάζω και με μένα την ίδια… γκρινιάζω στον εαυτό μου γιατί γκρινιάζει… γιατί δεν θέλω να βλέπω τα πράγματα μαύρα… γιατί δεν θέλω να βλέπω τα πράγματα άσπρα… θέλω να τα βλέπω πορτοκαλί, λαχανί, ροζ, γαλάζια….

Όσο όμως κι αν προσπαθώ, ανακαλύπτω δυστυχώς ότι η ‘χρωματική μου παλέτα’ συνεχώς συρρικνώνεται… τελειώνουν τα σωληνάρια της ψυχής μου και μένει όλο και περισσότερος χώρος για τα κρύα και ψυχρά χρώματα…

Δεν μπορώ να μην αγανακτήσω, δεν μπορώ να μην οργιστώ, δεν μπορώ εν τέλει να μην θλίβομαι… γιατί δουλεύω αποδεδειγμένα από τα δεκαοχτώ μου σερί κι αισίως έχω φτάσει τα σαρανταδύο… γιατί δεν έχω καταφέρει ποτέ να κρύψω μία ‘δεκάρα’ από το Δημόσιο κι όλα αυτά τα χρόνια ήμουν συνεπής στις οικονομικές μου υποχρεώσεις απέναντι του… γιατί απέφυγα σαν το διάολο το λιβάνι να πάρω διακοποδάνειο, εορτοδάνειο και όλα εις –δάνειο, κυκλοφορούσα για χρόνια μόνο με λεωφορείο και ψώνιζα – ξόδευα μόνο όταν ήξερα ότι είχα τα χρήματα που χρειαζόταν στην τσέπη…

Και ξαφνικά, η πατρίδα μου, γι’αυτήν που υπηρέτησε ο γιος μου όλη του τη θητεία στα σύνορα, με θεωρεί ‘κλέφτρα’ και ‘απατεώνισσα’. Εγώ πιστεύω ότι με θεωρεί ‘ηλίθια’ αλλά δεν μου το λέει. Κόβει αβέρτα μισθούς και συντάξεις, στραγγαλίζει τους λιγοστούς εναπομείναντες ελεύθερους επαγγελματίες και εξαντλεί όλη της φαντασία στο πως θα βάλει κι άλλους, κι άλλους κι άλλους φόρους… Ακούσαμε μέχρι και για κεφαλικό φόρο!!!. Η φαντασία και του πιο ευφάνταστου συγγραφέα ωχριά μπροστά στη δική τους φαντασία…

Κι αυτό που με εξοργίζει περισσότερο είναι ότι με κάνουν να αισθάνομαι ένοχη, ότι εγώ φταίω που φτάσαμε εδώ, ότι εγώ πρέπει να πληρώσω τα σπασμένα… με υποχρεώνουν να ζήσω μέσα στο φόβο και στην ανασφάλεια… με κάνουν να αισθανθώ όλες τις τραυματικές συνέπειες ενώ βιασμού. Γιατί τι είναι αν δεν είναι βιασμός καθημερινός της ψυχής και του σώματος μας όλα αυτά που βιώνουμε κι ακούμε καθημερινά;;;

Όμως εγώ, αρνούμαι να πέσω στην παγίδα τους… Γκρίνιαξα για λίγο, τα είπα και τα έβγαλα από μέσα μου και τώρα πάω να βουτήξω την ψυχή μου στα πιο όμορφα και γαλήνια χρώματα… στα χρώματα μιας νόστιμης μακαρονάδας κι ενός κρασιού παρέα με λίγους και καλούς φίλους… στα χρώματα ενός αυτοσχέδιου χορού… στα χρώματα ενός παράφωνου ομαδικού τραγουδιού… στα χρώματα ενός ‘κακαριστού’ γέλιου… γιατί όχι δεν θα αφήσω κανέναν να βάψει την ψυχή  μου μαύρη….

Για σένα... ξέρεις εσύ...

Στα μάτια της, η θλίψη είναι φανερή… Χαμογελάει… Πιέζει τον εαυτό της να χαμογελάει, να μη δείξει τον πόνο… να μην την καταλάβουν οι άλλοι… να μη δείξει τα συναισθήματά της… να δείξει ότι είναι δυνατή… ότι τίποτε δεν την λυγίζει… ένα πλατύ χαμόγελο απλώνεται στο πρόσωπό της… το χαμόγελο της επιτυχίας όπως πολύ σωστά γράφουν στις εφημερίδες… το χαμόγελο της επιτυχίας… όχι το χαμόγελο της ευτυχίας…

Την ζηλεύουν… Όλοι την ζηλεύουν… ή τουλάχιστον οι περισσότεροι… την μακαρίζουν για την τύχη της… νομίζουν ότι τα έχει όλα… ότι είναι αχάριστη… ότι δεν έχει δικαίωμα στην γκρίνια… γιατί αυτή τα έχει όλα… χρήματα, οικογένεια, παιδιά, σπίτια, δουλειά, φήμη… όλα…

Όλα;;; Πόσο εύκολα ξεγελάει τον κόσμο… Κανείς δεν ξέρει πόσο εύκολα θα τα αντάλλασσε όλα αυτά με μια μέρα γεμάτη αυθόρμητα χαμόγελα… με μια μέρα δίχως εκείνο το ενοχλητικό συναίσθημα της δυσφορίας όπου ο αέρας δεν τρυπώνει στα πνευμόνια της… πόσο εύκολα θα αντάλλασσε έναν μοναχικό περίπατο στα φτωχικά σοκάκια δίχως ζάλη με τις πολυπρόσωπες πρεμιέρες μ’εκείνο το απερίγραπτο αίσθημα της επικείμενης λιποθυμίας που δεν λέει να την αφήσει… πόσο εύκολα θα αντάλλασσε το κουτσομπολιό στα σκαλιά ενός φτωχικού σπιτιού με άλλες γυναίκες με τις βαρύγδουπες συνεντεύξεις και τις συζητήσεις με υψηλούς καλεσμένους…

Δεν ήθελε να είναι πετυχημένη… Το μόνο που ήθελε είναι να είναι ευτυχισμένη… Το μόνο που ήθελε είναι να ξυπνάει το πρωί χωρίς πόνο και δυσφορία… να παίζει χαζά παιχνίδια με τα παιδιά της και να γελάει μέχρι την άλλη μέρα το πρωί… να «κακαρίζει» με τις ανόητες φιλενάδες της για θέματα χαζά… να κοιτάει τον ουρανό και να ονειρεύεται… να ξεγελάει την πείνα της μ’ένα κομμάτι καρπούζι κι όχι χαβιάρι μπελούγκα… να έχει δίπλα της μια αγκαλιά, μια ζεστή αγκαλιά… έναν άνθρωπο που να την αγαπάει δίχως προϋποθέσεις… έναν άνθρωπο που να μη ζητά… έναν άνθρωπο που να μην ελέγχει τις κινήσεις της, που να μην της κάνει υποδείξεις ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος, έναν άνθρωπο που όπως την είχε γνωρίσει έτσι θα την είχε αγαπήσει… έναν άνθρωπο που το μόνο που θα ήθελε από εκείνη ήταν να την βλέπει να χαμογελάει… το μόνο που θα ήθελε από εκείνη ήταν να την ακούει να γελάει… το μόνο που θα ήθελε από εκείνη ήταν να σιγοτραγουδάει… το μόνο που θα ήθελε από εκείνη ήταν η ευτυχία της και όχι η ευτυχία του… γιατί αν ήταν εκείνη ευτυχισμένη τότε θα ήταν κι εκείνος ευτυχισμένος… γιατί θα την αγαπούσε αληθινά, άδολα… και όχι κατακτητικά και παρασιτικά…

Χαμογέλασε στο φακό… Αυτή τη φορά βεβιασμένα… όμως το χαμόγελο πάλι έλαμψε στο τυπωμένο χαρτί… Πάλι οι ίδιες λεζάντες θα συντρόφευαν τις φωτογραφίες… Ευτυχισμένη στο πλευρό του, η πετυχημένη…

Αυτή όμως ήξερε… Πήρε τη φωτογραφία και την κοίταξε προσεκτικά… Δεν τυφλώθηκε από το μεγάλο χαμόγελο… δεν στάθηκε στα τραβηγμένα της μάγουλα… κοίταξε κατ’ευθείαν στα μεγάλα γαλανά μάτια της… στα μάτια της που καταλάμβαναν όλο της το πρόσωπο… στα μάτια της που δεν μπορούσε με τίποτα να τα ελέγξει… στα μάτια της που ήταν ο καθρέφτης της ψυχής της… στα μάτια της που δεν μπορούσαν να μεταμφιεστούν… που πάντα έλεγαν την αλήθεια… κι ας μην την έβλεπε κανείς… γιατί δεν ήθελε να την δει κι όχι γιατί δεν μπορούσε… γιατί εθελοτυφλούσαν όλοι οι υπόλοιποι… η δική της δυστυχία πότιζε τη γλάστρα της δικής τους επίπλαστης ευτυχίας… το ήξερε… και γι’αυτό δεν εναντιωνόταν… γι’αυτό αντάλλαξε το χαμόγελο των ματιών με το χαμόγελο του στόματος… γι’αυτό είχε πουλήσει τελικά την ψυχή της στο διάβολο… γιατί τι άλλο έκανε όταν έθαψε τον εαυτό της κάτω από έναν άλλον εαυτό;;; Όταν μασκαρεύτηκε; Όταν ακολούθησε το δρόμο των άλλων και όχι τον δικό της; Όταν δέχτηκε να πουλήσει το γέλιο της για λίγα κολακευτικά σχόλια;;;

Μεγάλα μάτια… μελαγχολικά… όλη της η ψυχή μέσα τους… πότε αλήθεια ήταν η τελευταία φορά που γέλασε με την ψυχή της;;; Η ίδια το είχε από καιρό ξεχάσει…

9η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου στη Θεσσαλονίκη

Σήμερα ξεκινάει η 9^η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου στη Θεσσαλονίκη, στο χώρο της ΔΕΘ όπως γίνεται όλα αυτά τα τελευταία χρόνια.

Συνηθίζεται να την ονομάζουμε τη γιορτή του βιβλίου και πράγματι εγώ έτσι τη βλέπω. Είναι η ευκαιρία να μαζευτούν όλοι όσοι αγαπούν το βιβλίου: εκδότες, συγγραφείς, αναγνώστες… Να γνωριστούμε όλοι από κοντά, ν’ανταλλάξουμε απόψεις, να συμμετέχουμε σε διάφορες εκδηλώσεις για το βιβλίο…

Όπως κάθε χρόνο, θα κατηφορίσω και θα χαθώ μέσα στους διαδρόμους της έκθεσης, σταματώντας σε όλα τα περίπτερα ανεξαιρέτως… Ένα από τα Σαββατοκύριακα που κάθε χρόνο περιμένω είναι μπροστά μου…

Δεν μπορώ όμως να κρύψω και τη λύπη μου… τη λύπη μου που οι εκδόσεις «Ψυχογιός» φέτος δεν θα παραστούν στην έκθεση. Προσωπικά το θεωρώ μεγάλη απώλεια… Ο εκδοτικός μου οίκος, το δεύτερο μου σπίτι να μην είναι στην έκθεση της πόλης μου… Σαν Θεσσαλονικιά με πειράζει … Δεν ψάχνω να βρω το γιατί, οι ίδιοι εδώ και καιρό έχουν δικαιολογήσει την απόφασή τους… Δεν είμαι αρμόδια εγώ να κρίνω αν η απόφαση αυτή ήταν σωστή ή όχι… Μόνο τα αισθήματα μου εκφράζω… ότι λυπάμαι, ότι θα ήθελα να είναι όλοι εδώ όπως τόσα χρόνια τώρα…

Σας περιμένω του χρόνου στη 10^η Έκθεση Βιβλίου να γιορτάσουμε ξανά όλοι μαζί!!!

Καλώς ήρθατε! Κερνάμε γλυκό λεμονάκι!

Καλώς ήρθατε στο νέο σπιτικό μου!

Κοπιάστε, ελάτε να σας τρατάρω ένα γλυκό λεμονάκι από τα χεράκια της Ασημούλας και να σας γνωρίσω από κοντά τους ήρωες του νέου μου βιβλίου…

Με ποιον όμως να σας πρωτοσυστήσω;;; Θα ξεκινήσω με τη σειρά που κάθισαν στο βελούδινο καναπέ… Βλέπετε σήμερα ανοίξαμε το καλό σαλόνι για να σας υποδεχτούμε…

Από ‘δω η Ασημούλα, σαν το δικό της γλυκό λεμόνι πουθενά δεν θα βρείτε, αληθινή μαστόρισσα…

Δίπλα της ο άντρας της, ο Κωσταντής, που μαγεύτηκε από τα κατακόκκινα χείλη της… Στριμώχτηκε ανάμεσα στην Ασημούλα και την Ελίζα γιατί ο καναπές μας είναι λιγάκι μικρός…

Ναι… ναι… αυτή είναι η πάντοτε χαμογελαστή Ελίζα. Στα πόδια της παίζει ο μικρός Ότο με τη Δημητρούλα και τον Αντρέα που θα έρθει η στιγμή κι αυτοί να μεγαλώσουν και να δοκιμάσουν από το γλυκό λεμόνι… ελπίζω βέβαια μέχρι τότε να μην έχει πικρίσει… να έχει κρατήσει αυτή τη γλυκιά γεύση που αφήνει το σιρόπι καθώς λιώνει στο στόμα…

Στο μικρό καναπεδάκι, κάθονται ο Γιώργης με την Ίνκε. Θα καταλάβατε αμέσως ότι είναι ζευγάρι. Συχωρείστε την Ίνκε για τα σπαστά ελληνικά της, όμως για χάρη ενός έρωτα ξενιτεύτηκε…

- Παύλαινα, μπορείς να με βοηθήσεις και να φέρεις λίγο δροσερό νερό στους καλεσμένους μας; Φυσικά και μπορείς… Είσαι αληθινή φίλη, μαζί στα καλά και στα δύσκολα…

Στο «Πικρό Γλυκό Λεμόνι» θα ανακαλύψετε μια αληθινή ιστορία, τόσο αληθινή που θα νομίζετε ότι είναι πλασματική. Κι όμως τα πρόσωπα μπορεί να είναι φανταστικά, όμως όλα τα ιστορικά πρόσωπα και γεγονότα είναι πέρα για πέρα αληθινά: ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος, ο Διοικητής του Δ’ Σώματος Στρατού Ιωάννης Χατζόπουλος, ο Εθνικός Διχασμός, το μυστικό τρένο με τους 6.000 Έλληνες στρατιώτες, το ολοκαύτωμα του Λιδωρικίου, ο ….

Α! δεν θα σας τα αποκαλύψω όλα τώρα… Καθήστε άνετα κι απολαύστε το γλυκό λεμονάκι …

Κι εγώ θα σας πω ένα μυστικό για την τιμή που μου κάνατε σήμερα κι ήρθατε στο blog μου. Το μυστικό στο γλυκό λεμόνι είναι να δέσει το σιρόπι, γι’αυτό την κουτάλα στον τέντζερη τη γυρνάμε πάντα δεξά και ποτέ ζερβά…

Και κάτι ακόμα!!!!

Σήμερα 10 Μαΐου, κυκλοφορεί το νέο μου βιβλίο «Πικρό Γλυκό Λεμόνι» από τις Εκδόσεις Ψυχογιός. Μπορείτε να το βρείτε σε όλα τα βιβλιοπωλεία, κλασικά και ψηφιακά!!!

Κοπιάστε!!!

Την Πέμπτη 10 Μαΐου, κοπιάστε από το blog μου να σας τρατάρω ένα γλυκό λεμονάκι!!!