"Οι Αύγουστοι" της Αντιγόνης Καρμέλλα Σώρρου

Ξεκίνησα το blogging πριν από 4 χρόνια περίπου αλλά μάλλον δεν το αγάπησα ιδιαίτερα. Δεν ξέρω το λόγο, ίσως την επιθυμία μου για επαφή με άλλους την έβγαλα στο facebook, ίσως πάλι όσα έχω να πω τα λέω στα βιβλία μου…

Ωστόσο, επισκέπτομαι σχεδόν καθημερινά το blog της «γιαγιάς Αντιγόνης», για να διαβάσω τι καινούριο έγραψε, να γελάσω, να δακρύσω ή να κλάψω… γιατί ό,τι έχει γράψει μέχρι στιγμής η Αντιγόνη έχει μιλήσει κατ’ευθείαν στην ψυχή μου. Η «γιαγιά Αντιγόνη» έχει ένα απίστευτο χάρισμα: με ένα τρόπο μοναδικό, λιτό και μαγευτικό αγγίζει αμέσως την καρδιά σου, σε κάνει κοινωνό της παρέας της, συνένοχο στις ζαβολιές της… Την λατρεύω κι ας μην την έχω γνωρίσει ποτέ από κοντά…

Όταν έμαθα ότι έβγαζε το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «Οι Αύγουστοι», ενθουσιάστηκα. Ήμουν σίγουρη, πριν καν το διαβάσω, ότι θα μου ταίριαζε. Και δεν έπεσα έξω… «Οι Αύγουστοι» είναι από τα βιβλία που έχουν να σου δώσουν πολλά. Συναισθήματα, σκέψεις, μαθήματα ζωής.

Οι ήρωες της είναι οικείοι και καθημερινοί, ήρωες που αναγνωρίζουμε ως δικά μας πρόσωπα, που δίχως καμία ενοχή ‘κλέβουμε’ τη ζωή τους μέσα από την κλειδαρότρυπα της λογοτεχνίας.

Η Μαρουσώ, η μάνα και η φίλη, η νύφη κι η γυναίκα που βρίσκεται πάντα εκεί για να στηρίζει τους αγαπημένους της. Ο Σώζος που τολμά και πάει αντίθετα στην οικογενειακή παράδοση για να βιώσει την πληγή του έρωτα. Η Πίτσα, που ζει στην ελευθερία της και δεν μπορεί να ξεφύγει από το παρελθόν της. Ο Δημήτρης που χάθηκε νωρίς και στοιχειώνει μνήμες και ζωές, χρόνια μετά το θάνατό του. Η Πέρσα που κουβαλάει αγόγγυχτα το δικό της σταυρό. Η θεία Ζηνοβία που κρατάει επτασφράγιστα κλειστό το στόμα της για να μην πληγώσει τους ανθρώπους που αγαπά. Ο Παύλος που τολμά να διεκδικήσει τον έρωτα. Ο δειλός Αχιλλέας που ζει μια ζωή που δεν θα γίνει ποτέ δική του. Ο Ορέστης που πλήρωσε τα λάθη άλλων. Ο καταραμένος πατέρας. Η Αντριάννα που μας προσκάλεσε σε τούτο το ταξίδι.

Κρυμμένα μυστικά, ένοχα λάθη, ανθρώπινα πάθη και αδυναμίες, καθημερινές στιγμές ευτυχίας: ένας καμβάς ζωής που υφαίνει με μαεστρία η Αντιγόνη. Η τοιχογραφία μιας ολόκληρης εποχής, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’60 όπου η Ελλάδα πλήγωνε ανεπανόρθωτα τα παιδιά της.

‘Το Σώζο τον αγάπησα. Δεν τον ερωτεύτηκα. Ίσως φταίει που μέχρι τώρα δεν με έχει βρει ο έρωτας! Δεν θα με ανταμώσει ποτέ! Έχω μίσος να εξαντλήσω’.

‘Με αγκάλιασε. Ήξερε πως τις αγκαλιές τις λαχταρούσα! Η επαφή των σωμάτων ήταν ό,τι ζητούσα περισσότερο. Μπορεί και να ήμουν κουραστική αλλά ήταν σαν να μη με είχε αγκαλιάσει κανείς! Έπεφτα στα ξαφνικά και τριβόμουν πάνω σε αυτούς που αγαπούσα… Σαν όταν πιάστηκα στη μήτρα της μάνας μου, να μη με ήθελε κανείς…’

Η χρήση της γλώσσας είναι αριστοτεχνική. Η Αντιγόνη κεντάει με το βελονάκι της, λέξεις, φράσεις και εικόνες. Η εναλλαγή των προσώπων, πότε η χρήση του α’ προσώπου όταν μιλάει η Αντριάννα και πότε η χρήση του γ’ προσώπου από τον αφηγητή, δεν με κούρασε καθόλου. Ίσα – ίσα την βρήκα έξυπνη και μ’έκανε να ζήσω ακόμα περισσότερο τον πόνο και την ευτυχία της ηρωίδας.

Το τέλος;;; Απρόσμενο, αναπάντεχο, τρικυμιώδες… Αισιόδοξο ή απαισιόδοξο… Δύο πλευρές όπως δύο πλευρές έχει κι η ζωή μας…

Το λάτρεψα αυτό το βιβλίο… όμως έχει ένα μειονέκτημα… είναι μικρό… Θα ήθελα περισσότερες σελίδες…

Δεν πειράζει… Περιμένω με αγωνία το επόμενο!!!

Το βιβλίο «Οι Αύγουστοι» της Αντιγόνης Καρμέλα – Σώρρου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ‘Όστρια’.

Εάν δεν επισκεφτείτε το blog της http:// giagia-antigonh.blogspot.gr, εσείς θα χάσετε!!!