Σήμερα, διάβασα ένα απερίγραπτο άρθρο του κ. Δημοσθένη Κούρτοβικ στα "Νέα".
Αφιέρωσε ένα ολόκληρο σαλόνι, για να στραφεί εναντίον όσων γυναικών - συγγραφέων "πουλάνε" και πιο συγκεκριμένα της Λένας Μαντά, της Χρύσας Δημουλίδου και της Πασχαλίας Τραυλού, τις οποίες της φωτογράφιζε κυριολεκτικά και μεταφορικά στο κείμενο του.
Γιατί εδώ στην Ελλάδα, εάν πουλάς είναι έγκλημα. Το δικαίωμα στο διάβασμα φαίνεται ότι το έχουν μόνο λίγοι, μέλη μιας "πνευματικής ελιτίστικης συντεχνίας" και όλοι οι υπόλοιποι είναι ο αμόρφωτος λαουτζίκος.
Καταφέρεται ενάντια στις μεσήλικες γυναίκες με το ξανθό μαλλί, λες και δεν έχουν δικαίωμα να διαβάσουν ό,τι θέλουν και όποτε θέλουν. Από πότε το διάβασμα έχει σχέση με το τι χρώμα έχουν τα μαλλιά μου, μόνο ο κ. Κούρτοβικ το γνωρίζει.
Εάν ήθελε να κάνει μια εποικοδομητική κριτική, θα μπορούσε να την κάνει επάνω σε συγκεκριμένα βιβλία και όχι έτσι γενικά και αόριστα για τρεις συγγραφείς. Απορώ, αν έχει διαβάσει έστω και ένα βιβλίο τους. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα του να μην του αρέσει ο τρόπος γραφής τους, αλλά δεν έχει κανένα δικαίωμα να ξεφτιλίζει με τέτοιο τρόπο τους χιλιάδες αναγνώστες που διαβάζουν με πάθος αυτά τα βιβλία. Γιατί ποιος δεν θα ήθελε να διαβάζονται τα βιβλία του από 200.000 άτομα στη μικρή μας Ελλάδα;;;
Και έχω μια μεγάλη απορία... Γιατί στο συγκεκριμένο άρθρο, αναφέρονται μόνο οι συγκεκριμένοι συγγραφείς που ανήκουν στον ίδιο εκδοτικό οίκο;;; Οι άλλοι εκδοτικοί οίκοι δεν βγάζουν δηλαδή μυθιστορήματα που απευθύνονται στο συγκεκριμένο αναγνωστικό κοινό;;; Εάν αυτό δεν είναι εμπάθεια ή κομπλεξισμός, τότε τι είναι;;;
Θα τελειώσω με μια φράση, που μου έμαθε πριν από λίγο καιρό ο Γιώργος Πολυράκης που λένε στη γενέτειρα του την Κρήτη: "Χτυπάνε μόνο τις φορτωμένες καρυδιές"
Υ.Γ. Υπάρχει μεγαλύτερη αναγνώριση από τους αναγνώστες που σε εμπιστεύονται;;;
Ντροπή του!!! Και εγώ δεν έχω διαβάσει κανένα από τα βιβλία ούτε της κας Μαντά ούτε της κας Δημουλιδού, απλά και μόνο είτε δεν έτυχε είτε δεν μου ταιριάζει η θεματολογία. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως έχω το δικαίωμα να κρίνω και να κατακρίνω και τους ίδιους τους συγγραφείς αλλά και τους αναγνώστες τους. Ο καθένας διαβάζω αυτό που τον ηρεμεί, τον ταξιδεύει και γενικότερα του προσφέρει αυτό που εκείνος αναζητά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροφανώς θα υπάρχει κάποιος απώτερος σκοπός του άρθρου όπως έχεις επισημάνει Σοφία μου.
Έχεις απόλυτο δίκιο vivliolatreia μου ότι καθένας διαβάζει αυτό που τον ηρεμεί, τον ταξιδεύει και τον εκφράζει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκόμα και εμείς οι ίδιοι πολλές φορές θέλουμε διαφορετικά αναγνώσματα. Υπάρχουν στιγμές που θέλεις κάτι "βαρύ" για να προβληματιστείς και υπάρχουν φορές που η ψυχική σου διάθεση είναι τέτοια που θέλεις κάτι "ελαφρύ" για να ξεφύγεις από το καθημερινό άγχος και το τρέξιμο.
Σοφάκι καλώς ήρθες στον κόσμο της βιλβιοκριτικής που δεν είναι ακριβώς βιβλιοκριτική και που στοχεύει στις πωλήσεις γιατί αυτές ενοχλούν όσο δεν μπορείς να φανταστείς! Αυτό που είπε ο κύριος Πολυράκης, είναι σοφό σαν τον απλό λαό...αυτόν που διαβάζει, ταξιδεύει και βάζει βιβλία και συγγραφείς στην καρδιά του.... Από εκείνον κρινόμαστε όλοι, το αναγμωστικό κοινό είναι ο αποδέκτης της δουλειάς μας, εκείνο πληρώνει για να βάλει τα βιβλία μας στο σπίτι του και στους αναγνώστες χρωστάμε τα πάντα....
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που γράφεις για τις καρυδιές τα λέει όλα. Φιλιά
ΑπάντησηΔιαγραφήΣοφία μου, η κακία θα του μείνει!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήφιλάκια και συγχαρητήρια για την καλή πορεία του βιβλίου σου.
Σμαραγδή
Σμαραγδή, σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα κάνω και μια ερώτηση με το θέμα που σχολιάζουμε: Γιατί δεν κάνει ο κύριος Κούρτοβικ μια βόλτα και από το περίπτερο του "Ψυχογιού" στη Θεσσαλονίκη μήπως γράψει και κανένα ακόμα άρθρο;;;