Χαρούμενο 2011

Εν μέσω προετοιμασιών για το βραδινό τραπέζι, ξεκλέβω λίγο χρόνο για να ευχηθώ ένα χαρούμενο 2011, όπου η θλίψη και η απαισιοδοξία δεν θα έχουν καμία θέση.
Σε λίγες ώρες λοιπόν φεύγει το 2010, που κατά γενική ομολογία ήταν μια χρονιά γεμάτη γκρίνια και μαυρίλα. Οι περισσότεροι από εμάς φαντάζομαι, ότι αισθανόμαστε μια κρυμμένη χαρά που φεύγει επιτέλους το 2010 παίρνοντας μαζί του όλη αυτή τη στενοχώρια και τη ματαίωση. Από την άλλη όμως δεν νομίζω ότι νιώθουμε την έξαψη της αναμονής ότι το καινούριο έτος θα φέρει τον πολυπόθητο αέρα αλλαγής στη ζωή μας. Οι περισσότεροι ήδη πιστεύουν ότι το 2011 θα είναι ακόμα χειρότερο.
Θεωρώ ότι το 2010 έπαιξε άσχημα παιχνίδια μαζί μας. Μου θύμισε κακογερασμένο άνθρωπο, που ξέρει ότι το τέλος πλησιάζει και μην έχοντας τόσα χρόνια απολαύσει τη ζωή του, μην έχοντας μάθει ν’αγαπάει και να προσφέρει, ζηλεύει όλους τους νέους που έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους. Βρίσκεται σε μια διαρκή γκρίνια για τη νέα γενιά, που στα χρόνια του ήταν αλλιώς, και στη συνέχεια για να τους τιμωρήσει που αυτοί θα ζουν ενώ ο ίδιος θα έχει φύγει από τη ζωή, κληροδοτεί στα παιδιά του ένα τσούρμο χρέη ή στην καλύτερη περίπτωση περιπλέκει τόσο τα κληρονομικά του, ώστε στο μέλλον οι κληρονόμοι του να μην μπορούν να βγάλουν άκρη.
Έτσι νομίζω ότι έπραξε και το 2010, όταν άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι πλησιάζει το τέλος του. Γέμισε με προβλήματα, χρέη και δανεικά, γκρίνια και μίρλα και τα κληροδότησε όλα μαζί στο αγέννητο 2011. Ώστε το νεογέννητο έτος, προτού προλάβει ακόμα να καταλάβει τι του γίνεται, να βρεθεί υπερχρεωμένο, καταθλιπτικό και ανελεύθερο, εξαρτώμενο από τους πιστωτές του.
Όμως το 2010, κάτι δεν υπολόγισε καλά. Ό,τι και αν γίνει, η επόμενη γενιά είναι καταδικασμένη για να είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Ότι όσο κι αν ο αποθανών συγγενής του το γέμισε ενοχές και τύψεις, το 2011 διατηρεί την ελπίδα του και κυρίως έχει έναν ολόκληρο χρόνο μπροστά του για να μας αποδείξει την αξία του!!!
Κάπου εδώ σας αφήνω για να μην κάψω και το φαγητό!!!
Σας εύχομαι ένα ευτυχισμένο και χαρούμενο 2011, γεμάτο υγεία, ψυχική ηρεμία και πολλές πολλές επαγγελματικές και άλλες επιτυχίες!!!

Δεν θέλω να τα βλέπω όλα μαύρα!!!

Ξύπνησα το πρωί, μες στην καλή χαρά να πάω στη δουλειά. Καθότι σήμερα Τρίτη, η διάθεσή μου ήταν αρκετά ανεβασμένη, σε αντίθεση με τις Δευτέρες που κατά ένα περίεργο τρόπο ξυπνάω πάντα με το στομάχι σφιγμένο κι έτοιμη να γκρινιάξω για τους πάντες και τα πάντα.
Όσο λοιπόν ετοιμάζομαι και τακτοποιώ λιγάκι το σπίτι, έχω αφήσει ανοιχτή την τηλεόραση να «παίζει», να μαθαίνω τι γίνεται στον έξω κόσμο. Στην οθόνη βρίσκεται ο Αυτιάς (δεν τον βλέπω γιατί βρίσκομαι στο άλλο δωμάτιο, αλλά αναγνωρίζω τη φωνή του) και μιλάει κλασικά για την οικτρή οικονομική κατάστασή μας. Κόβονται τα επιδόματα, κόβονται οι συντάξεις, κλείνουν τα μαγαζιά, έρχονται οι «περαιώσεις», χιλιάδες απολύσεις κι ακόμα δεν έχουμε δει τα χειρότερα. Μας προειδοποιεί κι αυτός κι οι καλεσμένοι του ότι έρχονται ακόμα πιο μαύρες μέρες κι ακόμα πιο μαύρες νύχτες.
Η χαρούμενη διάθεσή μου έχει ως δια μαγείας εξαφανιστεί, το σφίξιμο στο στομάχι και το βάρος στο στήθος έχουν ως δια μαγείας εμφανιστεί και στο μυαλό μου έχουν σφηνωθεί όλες οι υποχρεώσεις που πρέπει να πληρώσω μέχρι το τέλος του μήνα. Όχι ότι τις είχα ξεχάσει ποτέ, αλλά τεχνηέντως τις είχα απωθήσει στο πίσω μέρος του μυαλού μου για να μη μαυρίζουν ακόμα περισσότερο την καθημερινότητά μου.
Δεν είμαι βίαιη, όμως τα πρωτόγονα ένστικτά μου κυριάρχησαν. Έκλεισα απότομα την τηλεόραση, άφησα την οργή μου να ξεσπάσει σε ένα άκρως υβριστικό λογύδριο (ευτυχώς όλοι έλειπαν από το σπίτι κι έτσι κανείς δεν έμαθε ότι γνωρίζω άπταιστα τη γλώσσα του λιμανιού) κι αρνήθηκα πεισματικά την προσπάθεια τους να με κάνουν καταθλιπτική.
Ναι το ξέρω ότι έχω ένα σωρό λογαριασμούς να πληρώσω. Ναι το ξέρω ότι οι δουλειές έχουν πέσει. Ναι το ξέρω ότι «βγάζω» λιγότερα απ’όσα έβγαζα μερικά χρόνια πριν. Ναι το ξέρω ότι η αυριανή ημέρα είναι γεμάτη ανασφάλεια.
Δεν θέλω όμως να μου το θυμίζετε κάθε μέρα, ούτε να με γεμίζετε με ακόμη περισσότερη ανασφάλεια και φόβο. Λέω ΟΧΙ στην τρομολαγνεία, λέω ΟΧΙ σε όλους αυτούς που μου δείχνουν μόνο τη μαύρη πλευρά της ζωής.
Δεν θέλω να χάσω την ελπίδα μου για το αύριο, δεν θέλω να ζω μέσα στο φόβο που μου καλλιεργούν, δεν θέλω να πιστεύω ότι ήρθε το τέλος του κόσμου.
Ναι, τα πράγματα είναι δύσκολα. Το ξέρω. Το αισθάνομαι. Δεν είμαι χαζή για να μην βλέπω και να μην ακούω. Θα το παλέψω όμως, όπως έκαναν πριν από μένα οι προηγούμενες γενιές σε ακόμα πιο δύσκολες εποχές. Τότε όμως δεν υπήρχε η τηλεόραση να τους κάνουν όλους να τρέμουν. (Άσχετο, αλλά τώρα μου ήρθε στο μυαλό. Θυμάστε πέρσι τέτοια εποχή, τι γινόταν με τη γρίπη των χοίρων. Λίγο ακόμα και όλοι θα αποδημούσαμε εις Κύριον. Πώς έγινε και τη γλιτώσαμε;;; Το τι παιδικό πάρτι ακυρώθηκε, δεν μπορείτε να φανταστείτε. Μέχρι και στην ορκωμοσία του γιου μου, μας είχαν απαγορεύσει ρητά να πάμε πάνω από δύο άτομα. Τέλος πάντων, κλείνω την παρένθεση).
Κλείνω λοιπόν την τηλεόραση και ανοίγω την πόρτα μου στις ξεχασμένες ανθρώπινες αξίες: στην καλή παρέα με φίλους, στη συντροφικότητα και στην αλληλεγγύη. Γιατί όσο και να θέλουν να μας πείσουν ότι καταστραφήκαμε, εμείς επιμένουμε να ζούμε και να ελπίζουμε!!!

Γίνε αυτός που είσαι!!!

Πόσοι άνθρωποι σήμερα δεν αισθάνονται δυστυχισμένοι… Πόσοι άνθρωποι, ενώ θεωρητικά τα έχουν όλα, μέσα τους αισθάνονται άδειοι και νεκροί… Πόσοι άνθρωποι, ενώ τους μακαρίζουν οι άλλοι για την καλή τους τύχη, οι ίδιοι αδυνατούν να αισθανθούν την παραμικρή ευτυχία…
Μια δυσθυμία στην αρχή, μια πιο έντονη δυσφορία στη συνέχεια και τέλος η ύπουλη κατάθλιψη τους έχει κυριεύσει. Αδυνατούν να καταλάβουν πως τους συνέβη αυτό το κακό και τις περισσότερες φορές αφήνονται να χαθούν κάτω από το μαύρο πέπλο της… Το χαμόγελο πλέον εξαφανίζεται από τα χείλη τους, η λέξη χαρά δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο τους…
Οι λόγοι πολλοί. Πιστεύω όμως ότι ένας από τους βασικότερους λόγους είναι η άρνηση μας να αποδεχθούμε και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας γι’αυτό που είναι. Προσπαθούμε να γίνουμε κάποιοι άλλοι και δυστυχούμε γιατί δεν είμαστε εμείς.
Αντιγράφω μια ιστορία που μου άρεσε πολύ, από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι «Ο δρόμος της αυτοεξάρτησης»:
«Ο Βασιλιάς πάει στον κήπο του και βλέπει πως τα δέντρα, οι θάμνοι και τα λουλούδια του ξεραίνονται.
Η Βελανιδιά του λέει πως ξεραίνεται γιατί δεν μπορεί να είναι τόσο ψηλή όσο το Πεύκο.
Γυρίζει προς το Πεύκο και το βλέπει πεσμένο κάτω γιατί δεν μπορεί να κάνει σταφύλια όπως το Αμπέλι.
Και το Αμπέλι ξεράθηκε γιατί δεν έκανε λουλούδια σαν την Τριανταφυλλιά.
Βλέπει την Τριανταφυλλιά να κλαίει γιατί δεν είναι γερή και δυνατή σαν τη Βελανιδιά.
Και ξάφνου, βλέπει ένα φυτό, μια Φρέζια, γεμάτη άνθη και πιο δροσερή από ποτέ.
Τη ρωτάει ο βασιλιάς:
«Πώς γίνεται και αναπτύσσεσαι τόσο καλά μέσα σ’αυτόν τον μαραμένο και θλιβερό κήπο;»
Το λουλούδι του απαντάει:
«Δεν ξέρω. Ίσως γιατί υπέθετα πάντα ότι, όταν με φύτεψες, ήθελες φρέζιες. Αν ήθελες Βελανιδιά ή Τριανταφυλλιά, θα είχες φυτέψει Βελανιδιά ή Τριανταφυλλιά. Εκείνη τη στιγμή είπα μέσα μου: Θα προσπαθήσω να είμαι η Φρέζια, όσο μπορώ καλύτερα».

Κοιτάξου απλώς στον καθρέφτη.
Δεν γίνεται να είσαι άλλος άνθρωπος.
Μπορείς να χαίρεσαι και να ανθίζεις ποτισμένος με την αγάπη για τον εαυτό σου, ή να μαραίνεσαι καταδικασμένος από εσένα τον ίδιο.

Οι Ισπανίδες στην Ελλάδα

Δάφνη, Noelia, Σοφία, Lola στην κορυφή του Λευκού Πύργου

1993-1994: Νίκαια, Γαλλία. Κουμπωμένη, μαζεμένη, αλλά με μπόλικη τρέλα μέσα στο μυαλό και με παντελή άγνοια κινδύνου, ξεκινάω με μια άγνωστη κοπέλα για σπουδές σε μια άγνωστη πόλη.

Πολύ γρήγορα, θα γνωριστούμε με συνομήλικους απ’όλη την Ευρώπη και θα δημιουργήσουμε μία μοναδική τρελοπαρέα. Έλληνες, Ιταλοί, Ισπανοί, Αυστριακοί, Ιρλανδοί, Άγγλοι, Λουξεμβουργιανοί και Γάλλοι θα ανακαλύψουμε ότι τα όνειρα μας είναι κοινά. Θέλουμε να χαρούμε τη ζωή, θέλουμε να κατακτήσουμε τον κόσμο. Μέσα σ’ένα μόλις χρόνο, θα ζήσουμε πάρα πολλά. Οι εμπειρίες που γεμίζουν τις βαλίτσες μας είναι μοναδικές, «δενόμαστε» ο ένας με τον άλλον μ’ένα δέσιμο που όσοι δεν το έζησαν, δεν μπορούν να το καταλάβουν. Είναι γεγονός ότι εκείνος ο χρόνος θα μας συνοδεύει σε όλη μας τη ζωή.

Lola, Δάφνη, Noelia, Σοφία, στις κατακόμβες του Αγίου Δημητρίου

Δεκαέξι χρόνια μετά, η συνάντηση με τη Lola και τη Noelia, τις φίλες Ισπανίδες ήταν άκρως συγκινητική. Περάσαμε μια εβδομάδα μαζί, διασκεδάζοντας και γελώντας σαν να μην πέρασε μια μέρα. Ο χρόνος έχει αφήσει σημάδια στο πρόσωπο και στο σώμα, όχι όμως στις ψυχές μας. Γιατί φάνηκε ότι η φιλία που βασίζεται σε γερά θεμέλια, δεν πτοείται ούτε από την απόσταση ούτε από το χρόνο…

Αυτή τη φορά, δώσαμε ραντεβού για το επόμενο καλοκαίρι, μαζί με τους άλλους «κολλητούς» που θα μπορέσουν να το σκάσουν από τις υποχρεώσεις του κόσμου των ενηλίκων…

Lola, Noelia, Δάφνη, Σοφία, στο εσωτερικό του Λευκού Πύργου

Το "Τελευταίο Τσιγάρο" στο "Ακαλανθίς"

Ήθελα να γράψω νωρίτερα, αλλά λόγοι ανωτέρας βίας δεν με άφησαν να το πράξω. Τέλος πάντων…
Στις 30 Ιουνίου έγινε η τελευταία παρουσίαση για φέτος το καλοκαίρι του νέου βιβλίου της Λένας Μαντά και η πρώτη στη Βόρεια Ελλάδα. Είχα τα χαρά να βρεθώ εκεί, στον παραδοσιακό ξενώνα «Ακαλανθίς» στα Ριζώματα της Ημαθίας. Η αλήθεια είναι ότι όταν πηγαίνεις για πρώτη φορά, αναρωτιέσαι που βρίσκεσαι, εάν έχεις χαθεί, αφού από ένα σημείο κι έπειτα, βλέπεις μόνο τη φύση και τα κορφοβούνια. Όταν όμως φτάσεις, το αποτέλεσμα σε ανταμείβει και με το παραπάνω. Το «Ακαλανθίς» είναι ένας υπέροχος παραδοσιακός ξενώνας, με μια μαγευτική φύση γύρω του, πεντανόστιμο φαγητό και με τη μοναδική φιλοξενία της Κατερίνας. Εάν επιθυμείτε ένα τριήμερο μακριά από τον πολιτισμό, για να βρείτε τη χαμένη σας ηρεμία, σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Σ’αυτό το ζεστό περιβάλλον παρουσίασε η Λένα το νέο της βιβλίο, «Το τελευταίο τσιγάρο», όπως μόνο η ίδια ξέρει να κάνει: αυθόρμητα, λιτά, μοναδικά. Το κοινό ένθερμο, στο τέλος της παρουσίασης, πέρα από τις καθιερωμένες υπογραφές, είχε και πολλές απορίες να λύσει. Και η Λένα τους αποζημίωσε όλους και με το παραπάνω.
Δεν συνηθίζω να παρουσιάζω βιβλία από το blog μου για διάφορους λόγους. Στο κάτω – κάτω, το «Τελευταίο τσιγάρο» δεν έχει ανάγκη από μια δική μου παρουσίαση. Η επιτυχία του είναι εξασφαλισμένη, αφού ήδη βρίσκεται στην 80η χιλιάδα με μόνο δύο μήνες στην κυκλοφορία.
Το «Τελευταίο Τσιγάρο» ασχολείται με πολλά θέματα που μας απασχολούν τελευταία. Ανοίγει πολλά μέτωπα: οικονομικό αδιέξοδο, τοκογλύφοι, νευρική ανορεξία, απιστία, αληθινή φιλία, συζυγική αγάπη, οικογενειακή γαλήνη… Θέματα που αγγίζουν εμάς ή κάποιους αγαπημένους… Ένα βιβλίο προφητικό, εάν σκεφτεί κανείς ότι γράφτηκε προτού ξεσπάσει η οικονομική κρίση…
Δεν θα κάνω παρουσίαση του βιβλίου, ούτε θα σας πω την ιστορία του. Θα το διαβάσετε και θα χαθείτε κι εσείς στις σελίδες του…
Θα ήθελα όμως να μιλήσω λίγο για τα αισθήματα που μου άφησαν οι ήρωες του. Ήρωες που ξέφυγαν από το χαρτί κι απόκτησαν σάρκα και οστά…
Ο Μιχάλης, ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου, είναι ένας άντρας που θα ανέβει στην κορυφή για να κατρακυλήσει στην άβυσσο. Αν και σε πολλές περιπτώσεις δεν ήταν οι δικές του επιλογές που τον οδήγησαν στην απελπιστική οικονομική και προσωπική κατάσταση που βρέθηκε, δεν μπορώ να πω ότι κέρδισε την αμέριστη συμπάθεια μου. Μπορεί ορισμένες φορές να τον λυπήθηκα, να τον συμπόνεσα, όμως ο ίδιος δεν έγινε ο αγαπημένος μου ήρωας. Σαφώς η γυναίκα του η Εύα αρνούνταν να δεχθεί τις δικές της ευθύνες, όμως ούτε ο ίδιος ανέλαβε όπως έπρεπε τις δικές του. Κρυμμένος πίσω από τη μάσκα του καλού γονιού, προσπαθούσε να πείσει πρώτα τον ίδιο του τον εαυτό και ύστερα τους άλλους ότι όλες του οι κινήσεις ήταν για το καλό της οικογένειας και ιδιαίτερα της κόρης του. Στην ουσία όμως, έκρυβε τη δική του αδυναμία να απαγκιστρωθεί από την εγωκεντρική του γυναίκα. Το γεγονός ότι η κόρη του, η μικρή Μάρθα οδηγήθηκε στη νευρική ανορεξία δεν ήταν μόνο ευθύνη της γυναίκας του αλλά και του ιδίου. Ακόμα και την τόσο πολύτιμη φιλία του με την απίθανη Μαρκέλα, θεωρώ ότι την πρόδωσε. Έτρεχε δίπλα της μόνο όταν είχε την ανάγκη της, ποτέ όταν όλα τα πράγματα πήγαιναν καλά. Τότε την ξεχνούσε. Ποτέ δεν τον είδα να στέκεται εκείνος δίπλα της (με εξαίρεση, τα πολύ παλιά χρόνια).
Η Μαρκέλα μου έκλεψε την καρδιά. Μια γυναίκα μοναδική, που τιμά τις φιλίες της, ξέρει τι θέλει από τη ζωή, αναγνωρίζει την ευτυχία στα μικρά και σημαντικά. Λάτρεψα τον άντρα της, το Στέφανο, που στεκόταν δίπλα της κάθε στιγμή. Προσωπικά, τον θεωρώ ίσως τον πιο σημαντικό ήρωα του βιβλίου. Ήρεμος, πράος, χωρίς να τραβά τα φώτα της δημοσιότητας, ξέρει να αγαπά πραγματικά τη γυναίκα του.
Η Μάρθα είναι η πιο τραγική φιγούρα του βιβλίου. Η μοναδική που δεν φταίει, καλείται να «πληρώσει» τα λάθη των γονιών της. Γεμάτη ενοχές, για πράγματα που δεν έχει κάνει. Με λάθος τρόπο, αναζητά την αγκαλιά που δικαιούται και πέφτει στα ύπουλα δόντια της νευρικής ανορεξίας. Η αληθινή αγκαλιά μιας οικογένειας που δεν είναι η δική της (αυτή της Μαρκέλας) και ο δρόμος της αυτογνωσίας μέσα από το γραφείο της ψυχολόγου, θα της ανοίξει ξανά το δρόμο προς τη ζωή.
Η Εύα είναι το πιο εγωκεντρικό πρόσωπο της ιστορίας, υπεύθυνη για πολλά από τα δεινά του Μιχάλη και της Μάρθας. Αν και είμαι εντελώς αντίθετη με την ηθική της, ή για να ακριβολογούμε με την ανηθικότητά της, δεν τη μίσησα. Με τον τρόπο της ήταν ειλικρινής. Ποτέ δεν έδειξε κάτι άλλο από αυτό που ήτανε. Ποτέ η ίδια δεν θέλησε να γίνει κάτι άλλο. Ο Μιχάλης ήταν αυτός που ήθελε να φτιάξει μια Εύα όπως ο ίδιος τη φανταζόταν. Και την εμμονή του αυτή, την πλήρωσαν στη συνέχεια όλοι…
Δεν ξέρω αν θα συμφωνήσετε με τα δικά μου συναισθήματα ή όχι. Στο κάτω – κάτω, κάθε βιβλίο αφήνει διαφορετική επίγευση σε κάθε αναγνώστη. Η γραφή της Λένας είναι μοναδική όπως πάντα. Άνοιξα το βιβλίο και δεν μπόρεσα να το κλείσω, παρά μόνο όταν το τελείωσα… Έκλαψα, νευρίασα, συγκινήθηκα, χάρηκα… Όλα τα συναισθήματα στο μάξιμουμ… Ένα βιβλίο που δεν το αφήνεις από τα χέρια σου…Ένα βιβλίο που σίγουρα θα σας αγγίξει…

Καλοτάξιδο Λένα μου!!!

Υ.Γ. Sorry, αλλά ακόμα δεν έχω μάθει να βάζω τις photo στη σωστή σειρά...

Mundial!!!

Όλος ο κόσμος για ένα μήνα περίπου θα κινείται στους ρυθμούς της «στρογγυλής θεάς», ελέω Μουντιάλ. Παγκόσμια οικονομική κρίση και προσωπικά προβλήματα περνούν σε δευτερεύουσα θέση… Μπορούν να περιμένουν γι’αργότερα… Αυτή τη στιγμή, προέχει ποιες ομάδες θα περάσουν στους «δεκάξι».
Μέσα σ’όλο αυτό το παγκόσμιο πανηγύρι, δεν ήταν δυνατό εμείς οι Έλληνες να είμαστε έξω από τα χορό. Για τα πανηγύρια εξάλλου, είμαστε πρώτοι…
Η εθνική μας κατεβαίνει στη Νότια Αφρική, με την κρυφή ελπίδα όλων, ότι θα καταφέρει μια αξιοπρεπή εμφάνιση, και γιατί όχι;;; να κάνει την έκπληξη και να επαναλάβει το θρίαμβο του Euro 2004. Μήπως τότε το περίμενε κανείς; Γιατί όχι και τώρα;;; Αν και το 2-0 που «φάγαμε» από την Κορέα, μας έκοψε λίγο φτερά…
Πόσο γρήγορα αλήθεια αλλάζουμε απόψεις, εμείς οι Έλληνες!!!
Θυμάμαι ένα περιστατικό, δυο μήνες πριν «κατακτήσουμε» αυτό το έρμο το Euro. Ήταν Απρίλιος του 2004, και μέσα στα πλαίσια ενός προγράμματος ανταλλαγής μαθητών στο οποίο συμμετείχε ο γιος μου, φιλοξενούσαμε ένα μαθητή από τη Ρουμανία. Καθώς πλησίαζε η μέρα που ο Catalin θα επέστρεφε στην πατρίδα του, θέλαμε να του πάρουμε κάποιο αναμνηστικό. Τι να πάρεις σε ένα αγόρι 15 χρόνων που έχει λατρεία με το ποδόσφαιρο; Δεν ξέρω πως, μας ήρθε η ιδέα να του πάρουμε μια μπλούζα της Εθνικής Ελλάδος ποδοσφαίρου. Σας πληροφορώ, γύρισα σχεδόν όλα τα καταστήματα στη Θεσσαλονίκη. Όχι απλώς δεν βρήκα πουθενά, αλλά οι καταστηματάρχες με κοιτούσαν και σαν εξωγήινη. Τελικά, του αγοράσαμε μια μπλούζα της Barcelona (σταθερή αξία). Δυο μήνες μετά βέβαια, το σκηνικό άλλαξε. Ο κόσμος είχε γεμίσει με μπλουζάκια, πετσέτες, βρακάκια και ό,τι άλλο φαντάζεστε με την ελληνική σημαία επάνω. Από το ένα άκρο στο άλλο…
Κατεβαίνουμε λοιπόν, ή μάλλον ήδη κατεβήκαμε όλοι μαζί, στη Νότιο Αφρική. Εάν γίνει κάποιο θαύμα, θα ξεχυθούμε πάλι σαν τρελοί στους δρόμους ξεχνώντας τα πραγματικά μας προβλήματα… Η νίκη μας αφορά όλους, είναι μια εθνική μας υπόθεση. Εάν πάλι γευτούμε το πικρό ποτήρι της αποτυχίας και αποσυρθούμε λίαν συντόμως, θ’αρχίσουμε να βρίζουμε όλους εκείνους (παίκτες και παράγοντες) που μας πρόδωσαν. Η αποτυχία είναι δική τους…
Πόσο εύκολα αλλάζουμε στρατόπεδο!!!

Καλό καλοκαίρι!!!

Τον τελευταίο καιρό, οι περισσότερες ημέρες είναι γεμάτες θλίψη και κατήφεια. Η οικονομική κρίση (πραγματική ή πλασματική) έχει πλήξει πλέον σχεδόν όλους. Άλλους περισσότερο και άλλους λιγότερο. Ακόμα και αυτοί που είναι «άνετα οικονομικά», έχουν συμμαζευτεί και δεν ξοδεύουν γιατί δεν γνωρίζουν πως θα είναι αύριο τα πράγματα.
Μέσα σε όλη αυτή τη μιζέρια όμως, στην οποία λίγο – πολύ έχουμε πέσει όλοι (έχουν βοηθήσει πολύ και όλα τα ΜΜΕ, εδώ που τα λέμε), υπάρχουν μικρά καθημερινά πράγματα που μας χαρίζουν απλόχερα το χαμόγελο.

Γιατί τις περισσότερες φορές, η ευτυχία μας κρύβεται στα απλά και καθημερινά. Έτσι κι εγώ, σαν «χαζομαμά», παρακολούθησα την ετήσια καλοκαιρινή γιορτή της μικρής μου κόρης. Η Βίκη, ντυμένη «πατάτα», σε ένα έργο που μιλούσε για την ανακύκλωση. Όλοι ήταν εκεί, η μαρίδα, το μπιζέλι, η εφημερίδα, το πλαστικό μπουκάλι, η κονσέρβα, η ντομάτα, η Ανακυκλωκαδούλα και ο Φαγανοσκουπίδης. Και πολλοί άλλοι, που δεν τους θυμάμαι όλους. 28 μικροί πρωταγωνιστές ήταν αυτοί!!!
Μπορεί κάποια παιδιά να ξέχασαν τα λόγια τους, η ακουστική του χώρου να μην είχε προβλήματα, τα κοστούμια να μην ήταν «haute couture», ήταν όμως μια παράσταση – υπερπαραγωγή. Γιατί, για όλους τους γονείς, τα παιδιά τους είναι οι μεγαλύτεροι πρωταγωνιστές της ζωής τους!!!
Καλό καλοκαίρι!!!

Πάτρα!!!

Κατεβαίνω Πάτρα!!!

Για πρώτη φορά θα επισκεφθώ την αχαϊκή πρωτεύουσα, με αφορμή την παρουσίαση για

"Το κόκκινο σημάδι".

Η παρουσίαση θα γίνει στο βιβλιοπωλείο "Παπασωτηρίου", Πατρέων 30,

αύριο Δευτέρα 10 Μαϊου, στις 7.30 το απόγευμα.

Μαζί μου θα βρίσκεται και ο Παναγιώτης Τριανταφυλλίδης, όπου θα παρουσιάσει

και ο ίδιος το βιβλίο του "Θητεία στον Έρωτα".

Εάν ενδιαφέρεστε να μας δείτε από κοντά, θα το χαρούμε πολύ!!!

Η Βόρειος Ελλάδα συναντά τη Νότιο σε ένα επιττυχημένο (ελπίζω...) απόγευμα...

Μνημόσυνο...

Σήμερα ήθελα να γράψω για την παρουσίαση που πρόκειται να γίνει στην Πάτρα, την προσεχή Δευτέρα.
Ήμουν όλη μέρα στη δουλειά (Ναι, δεν απεργούσα. Έχω μια μικρομεσαία επιχείρηση, κι όπως όλοι οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες δεν απεργούμε. Εάν πούμε στους πελάτες μας ότι κλείνουμε λόγω απεργίας, δεν πρόκειται να ξαναπατήσουν και να δούμε πως θα ζήσουμε μετά.) Όταν γύρισα από τη δουλειά, έμαθα από τα κανάλια το τι συνέβη στην Αθήνα.
Τέσσερις άνθρωποι χάθηκαν (η κοπέλα ήταν έγκυος), επειδή είχαν πάει στη δουλειά τους. Επειδή δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Επειδή έπρεπε να "ταίσουν" την οικογένεια τους. Στο όνομα του πολέμου ενάντια στο κεφάλαιο και στους καπιταλιστές. Καίγοντας το κτίριο της τράπεζας και τους υπαλλήλους της, ορισμένοι πίστεψαν ότι έκαψαν και το ίδιο το κεφάλαιο ή τους ίδιους τους τραπεζίτες.
Εννοείται ότι δεν είμαι υπέρ των περικοπών. Εννοείται ότι δεν είμαι υπέρ της ατιμωρησίας των πολιτικών. Εννοείται όμως ότι δεν είμαι και υπέρ της τυφλής βίας.
Τι θα μπορούσα να πω για τις ψυχές που χάθηκαν άδικα; Τι θα μπορούσα να πω στους ανθρώπους που έχουν αφήσει πίσω τους; Τα λόγια δεν μπορούν να ελαφρύνουν τη βαριά ατμόσφαιρα. Τα λόγια δεν βγαίνουν, μόνο τα δάκρυα κυλάνε για τους αδικοχαμένους, κι ας μην είχαν συναντηθεί ποτέ οι δρόμοι μας. Θα μπορούσαν να είναι τ'αδέλφια μου, τα παιδιά μου, οι φίλοι μου...
Καλό ταξίδι αδέλφια!!!

Και του χρόνου!!!

Η 7η Διεθνής Έκθεση στη Θεσσαλονίκη πέρασε στην ιστορία!!!
Για μια ακόμη φορά αποδείχτηκε ένα συναρπαστικό τετραήμερο. Πολλά βιβλία, συναντήσεις με φίλους και αναγνώστες, ενδιαφέρουσες συζητήσεις με ανθρώπους που κινούνται στο χώρο του βιβλίου: εκδότες, συγγραφείς, μεταφραστές, ανθρώπους που ασχολούνται με την πιο «άχαρη» δουλειά του χώρου: πωλητές, υπεύθυνους marketing, δημοσίων σχέσεων κλπ. κλπ. Όλοι τους ενδιαφέροντες και υπέροχοι!
Οι εκδηλώσεις πολλές, αδύνατον να τις παρακολουθήσεις όλες.
Υπενθυμίζω τις ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις που διοργάνωσε ο «Ψυχογιός».
Η πρώτη επίσημη παρουσίαση του νέου βιβλίου της Σόφης Θεοδωρίδου «Η νύφη φορούσε μαύρα», βιβλίο που αν και δεν το διάβασα ακόμα, είμαι σίγουρη ότι έχει να δώσει πολλά στον αναγνώστη.
Η παρουσίαση του νέου βιβλίου της Μαρίας Τζιρίτα «Αν δεν υπήρχε αύριο», μήνυμα αισιοδοξίας και υπενθύμιση να μην αφήνουμε τίποτα για αύριο.
Η παρουσίαση του νέου βιβλίου της Πέννυς Παπαδάκη «Παιχνίδια Ζωής», που η συγγραφέας έκανε το απροσδόκητο και μας διάβασε το τέλος του βιβλίου, όμως στην πραγματικότητα τίποτα δεν μας αποκάλυψε, ίσα – ίσα μας προκάλεσε να το διαβάσουμε άμεσα.
Επειδή όμως οι αναγνώστες χτίζονται σιγά – σιγά, οι συγγραφείς των παιδικών βιβλίων διοργάνωσαν επίσης μοναδικά happenings που ενθουσίασαν τα πιτσιρίκια, μέσα στα οποία συγκαταλέγονταν και η Βίκη, η κόρη μου, μαζί με την «κολλητή» της, τη Δανάη.
Ο γνωστός μας «Παραμυθάς», που μεγάλωσε γενιές και γενιές παιδιών, ίδιος κι απαράλλαχτος. Ο χρόνος εδώ μας έπαιξε περίεργα παιχνίδια.
Η Έλενα Αρτζανίδου, μαζί με μια ομάδα φοιτητριών από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, δραματοποίησε δύο από τα τελευταία της παραμύθια: «Τα σιδεράκια της Φαρφιρώς» και «Ο φίλος μου ο Τζίμης». Τα παιδιά ξετρελλάθηκαν.
Επειδή όμως δεν είναι όλα ωραία στη ζωή, θέλω να επισημάνω κάτι που με πείραξε. Ο κόσμος που επισκέφτηκε την έκθεση ήταν σαφώς λιγότερος. Δεν ξέρω αν φταίει, ότι την Παρασκευή λόγω της γιορτής του Αγίου Γεωργίου η μισή Ελλάδα γιόρταζε, το Σάββατο η «πανέξυπνη» ιδέα του Δημάρχου Θεσσαλονίκης να κλείσει τις κεντρικές αρτηρίες της πόλης είχε παραλύσει το κέντρο, οι χιλιάδες φίλαθλοι του Άρη που είχαν κατέβει στην Αθήνα για να δουν τον τελικό κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό ή η οικονομική κρίση ήταν μια πρόσθετη αιτία.
Ελπίζω του χρόνου, ο κόσμος που θα επισκεφτεί την 8η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου να είναι περισσότερος και πολύ πιο αισιόδοξος!!!

7η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου

Η 7η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου στη Θεσσαλονίκη είναι γεγονός!!!
Θα πραγματοποιηθεί από τις 22 έως στις 25 Απριλίου 2010.
Τα επίσημα εγκαίνια θα γίνουν την Πέμπτη 22/4 και ώρα 19.00.
Τιμώμενη χώρα φέτος η Κίνα.
Η έκθεση θα είναι ανοιχτή καθημερινά από τις 10:00 έως τις 21:00, εκτός της Πέμπτης 22 Απριλίου, που θα λειτουργήσει από τις 15:00 έως τις 21:00. Η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό. Η έκθεση πραγματοποιείται στις εγκαταστάσεις της Helexpo και συγκεκριμένα στα περίπτερα 13 και 15. Περισσότερες πληροφορίες για την 7η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης θα βρείτε στον κόμβο: http://www.thessalonikibookfair.com.
Μην ξεχάσετε να επισκεφθείτε και τις εκδόσεις "Ψυχογιός" (stand 37, περίπτερο 15).
Πολλές οι εκδηλώσεις που γίνονται ταυτόχρονα με την έκθεση.
Μη χάσετε τις παρουσιάσεις των νέων βιβλίων από τις εκδόσεις "Ψυχογιός". Αναλυτικότερα:

Παρασκευή 23 Απριλίου,19:00,αίθουσα «Νίκος Καββαδίας», περίπτερο 15
Σόφη ΘεοδωρίδουΗ ΝΥΦΗ ΦΟΡΟΥΣΕ ΜΑΥΡΑ

Ομιλητές: Πασχαλία Τραυλού, συγγραφέας, και Θοδωρής Παπαθεοδώρου, συγγραφέας.
Ανάγνωση αποσπασμάτων: Παντελίδου Ρούλα, ηθοποιός


Σάββατο 24 Απριλίου,19:00,αίθουσα «Νίκος Καββαδίας», περίπτερο 15
Μαρία ΤζιρίταΑΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΑΥΡΙΟ
Ομιλήτρια: Λένα Μαντά, συγγραφέας.
Ανάγνωση αποσπασμάτων: Μακίσογλου Ελένη, ηθοποιός


Κυριακή 25 Απριλίου,13:00,Φιλολογικό Καφενείο, περίπτερο 15
Πένυ ΠαπαδάκηΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΖΩΗΣ
Ομιλήτρια: Λένα Μαντά, συγγραφέας.
Ανάγνωση αποσπασμάτων: Μακίσογλου Ελένη, ηθοποιός

Ελπίζω να σας δω από κοντά!!!

Εκδήλωση για την ημέρα της γυναίκας

Ο Δήμος Νεάπολης διοργάνωσε μία πολύ όμορφη βραδιά για την ημέρα της γυναίκας στο Δημοτικό Ωδείο Νεάπολης, με θέμα «Γυναίκα. Μύθος – Ιστορία – Πραγματικότητα». Προς μεγάλη μου έκπληξη και χαρά, η αίθουσα ήταν κατάμεστη από κόσμο, παρά το γεγονός ότι έξω χιόνιζε…

Η εκδήλωση άρχισε με τους χαιρετισμούς του Δημάρχου κ. Ναθαναήλ Λαδόπουλου, της Αντιδημάρχου για θέματα ισότητας και του εκπροσώπου του Σεβασμιώτατου Μητροπολίτη Νεαπόλεως, πατέρα Δημήτριου.

Στη συνέχεια έγινε η παρουσίαση του «Κόκκινου Σημαδιού». Έγινε αναφορά στο ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εκτυλίσσεται η ιστορία της Αργυρώς – Εύας, ενώ διαβάστηκαν αρκετά αποσπάσματα από το βιβλίο με τη συνοδεία πιάνου.
Ακολούθησε ένα μικρό μουσικό διάλειμμα με τραγούδια ελληνικά και ξένα που είχαν θέμα τους τη γυναίκα και αμέσως βραβεύτηκαν από τον κύριο Δήμαρχο, ορισμένες γυναίκες που έχουν διακριθεί για τη δράση τους.

Η εκδήλωση τελείωσε με την υπογραφή βιβλίων…
Θα ήθελα να ευχαριστήσω από καρδιάς τόσο το Δήμαρχο Νεάπολης κ. Ναθαναήλ Λαδόπουλο για την πρόσκληση, όσο και την κυρία Δέσποινα Μιχελάκη, Υπεύθυνη Περιβαλλοντικής Β/βάθμιας Εκπαίδευσης στη Δυτική Θεσσαλονίκη για την επιμέλεια της εκδήλωσης και την άποψη διοργάνωσή της.

Εκδήλωση στο Δήμο Νεάπολης

Τη Δευτέρα 8 Μαρτίου (ημέρα της γυναίκας),

και ώρα 7.00 μ.μ.

στο Δημοτικό Ωδείο Νεάπολης (Ελ. Βενιζέλου 72, Νεάπολη - Θεσσαλονίκη)

ο Δήμος Νεάπολης διοργανώνει εκδήλωση "γένους θηλυκού"

με θέμα: "Γυναίκα, Μύθος, Ιστορία, Πραγματικότητα".

Στα πλαίσια της εκδήλωσης θα γίνει παρουσίαση και του βιβλίου

"Το κόκκινο σημάδι".

Θα χαρώ πολύ να σας δω!!!

Πείτε ΟΧΙ

Πόσες φορές δεν αισθανθήκατε να κάνετε πράγματα που δεν θέλετε, να συναναστρέφεστε ανθρώπους που δεν συμπαθείτε, να γεμίζετε το σπίτι σας με αντικείμενα που αντιπαθείτε;
Μάθετε να λέτε ΟΧΙ σε όλα αυτά που σας στενοχωρούν και σας αποσυντονίζουν.
Πείτε άφοβα ΟΧΙ σε όσους και όσα σας πιέζουν, χωρίς τύψεις κι ενοχές. Έχετε το δικαίωμα να αποφασίζετε εσείς για τον εαυτό σας.
Πείτε ΟΧΙ στα παράπονα, στη μεμψιμοιρία, στην γκρίνια. Δείτε τη θετική πλευρά των πραγμάτων.
Πείτε ΟΧΙ στο κουτσομπολιό και στις επικρίσεις των συνανθρώπων σας. Επιλέξτε να δείτε τις καλές πλευρές του χαρακτήρα τους κι επωφεληθείτε από αυτές.
Πείτε ΟΧΙ στη βίαιη και αρνητική πληροφόρηση από τα ΜΜΕ. Διαβάστε κάποιο βιβλίο ή δείτε κάποια ταινία που θα σας ανεβάσει τη διάθεση.
Πείτε ΟΧΙ στις συνεχείς αρνητικές σκέψεις. Αντλείστε χαρά και δύναμη από τα μικρά πράγματα της ζωής: ένα ηλιοβασίλεμα, ένας καφές με φίλους, ένα χάδι σ’ένα αγαπημένο σας πρόσωπο.
Η ζωή είναι τόσο ωραία κι είναι κρίμα να μη χαιρόμαστε την κάθε της στιγμή!!!

"Γυναίκες της Χρονιάς 2009"

Δεν θέλω να φανώ υπερφίαλη, όμως το νέο ήταν ανέλπιστο και η χαρά μεγάλη.

Χάρη στο "Κόκκινο σημάδι" και τους ανθρώπους που αγάπησαν την Εύα Κασίς,

είμαι στις υποψήφιες για το βραβείο "Γυναίκες της Χρονιάς 2009", στην κατηγορία "Πρωτοεμφανιζόμενες", που διοργανώνει κάθε χρόνο το περιοδικό "Life and style".

Εάν κάποιος θέλει να συμμετάσχει στην ψηφοφορία, η διαδικασία είναι απλή.

Αγοράζετε το περιοδικό "Life and Style", συμπληρώνετε το δελτίο συμμετοχής και το στέλνετε μέχρι τις 15 Φεβρουαρίου στη διεύθυνση του περιοδικού. Τα έξοδα του ταχυδρομείου είναι προπληρωμένα.

Να σας υπενθυμίσω ότι και η αγαπημένη Λένα Μαντά είναι υποψήφια επίσης για τρίτη (3η) συνεχή χρονιά, αν δεν κάνω λάθος, στην κατηγορία "Συγγραφείς".

Μετακόμιση!!!

Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει ποτέ το λαχείο που λέγεται μετακόμιση… Προσωπικά, δεν μου είχε τύχει ποτέ… Κι όταν άκουγα φίλους και γνωστούς που γκρίνιαζαν και παραπονιόντουσαν για το βουνό που τους περίμενε μπροστά τους, από τη μια μεριά τους κοιτούσα με συγκατάβαση και από την άλλη μακάριζα την τύχη τους… Μετακόμιση, αλλαγή, αφήνουμε πίσω τα παλιά…
Να όμως που έπεσε το «λαχείο» και σε μένα… Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Όχι ότι δεν το ήθελα… Να μη λέμε και ψέματα μεταξύ μας. Επιτέλους!!! Είχαμε βρει το σπίτι που ψάχναμε τόσον καιρό: κοντά στη δουλειά (bye bye μποτιλιάρισμα), με ένα επιπλέον δωμάτιο για εργαστήριο (τώρα το σαλόνι δεν θα φιλοξενεί καμβάδες και σωληνάρια) κι ένα ευπρεπές μπαλκόνι (χωράει τουλάχιστον ένα τραπέζι με 4 καρέκλες για τον καλοκαιρινό καφέ).
Έλα όμως που λογαριάζαμε χωρίς τον ξενοδόχο: στην προκειμένη περίπτωση ο ξενοδόχος ακούει στο όνομα «μαστόρια». Σκηνές απείρου κάλλους διαδραματίζονταν κάθε μέρα στο υπό ανακαίνιση σπίτι: ο μάστορας που έβαζε τα πλακάκια αρνούνταν να τα κολλήσει γιατί δεν του άρεσε το σχέδιο, ο κουφωματάς μας έφερε τις πόρτες σε άλλο χρώμα γιατί αυτό που του ζητήσαμε του είχε φανεί λίγο έντονο, ο ηλεκτρολόγος μετά από δυο μήνες έχει αφήσει ακόμα ανοιχτό τον κεντρικό πίνακα…
Ώσπου ήρθε η πολυπόθητη ώρα της μετακόμισης!!! Και εμφανίζεται ένας μόνο άνθρωπος γιατί θεώρησε ότι θα κατεβάζαμε εμείς τα πράγματα, αφού δεν ήταν και τόσα πολλά!!! Ευτυχώς που υπάρχει η οικογενειακή αλληλεγγύη και βοήθησαν όλοι ν’ανέβουν κούτες και κουτάκια στον πέμπτο όροφο.
Μετακομίσαμε… Τώρα το αν βολευτήκαμε, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Ακόμα ψάχνουμε που έχουμε βάλει το βαζάκι με τον καφέ, σε ποιο μέρος της ντουλάπας είναι τα κασκόλ και σε ποιο ράφι τοποθέτησα το τελευταίο βιβλίο που διάβαζα…
Η αλήθεια είναι ότι ακόμα αυτή τη στιγμή, θεωρώ ότι βρίσκομαι στο σπίτι κάποιου άλλου… Πού θα πάει θα το συνηθίσω και θα το αγαπήσω… Είναι το καινούριο μας το σπίτι. Μόνο σας παρακαλώ, ας μη μου ευχηθεί κανείς άλλη φορά «καλή μετακόμιση». Τώρα είμαι παθούσα και γνωρίζουσα…